eyvallahım yok artık dünyaya
hınca hınç umarsızım


hayat çapraz fişek eşkıya gibi yollarımı kesip
karabasan gibi üstüme geldikçe
sanki birileri bunu bekler gibi ha bire ölü toprağı seriyor üstüme
boş ver aldırma desem de
hücrelerime kök salıyor mutsuzluk
gri bir sis çöküyor gözlerimin mavisine


aldanmayın gök gürültülü kahkahalarıma
bilseniz ne yenilgiler saklıyorum o rengarenk gülüşlerin arkasında
öfkeli bir rüzgar gibi kapıları çarpa çarpa esmek isterken
avazımı içime hapsedip
bilseniz ne çok ben bırakıyorum o kapıların eşiğinde


acılarıma kurşun dökmekten usandım
sanki kendine sıkılmış mermiyim
göğsümde kırk yerinden yağmalanmış kalbim
heybemde kırk yamalı şiirlerim
şu öküzün boynuzunda ki dünyada başka dikili ağacım yok
nakavttı kabullenmiş abandoneyim


bazen bir Kızıldeniz yarılıyor önümde
ardına dek açılıyor kırk kilitli kapılar
tamam diyorum mutluluk sırası bana geldi
tam kıvrılacakken mutluluğun kollarına
koştur koştur kara haber getiriyor postacılar
boğma rakı gibi boğuluyorum


y o r u l d u m…
bir güne bir ömür sığdırmış bir kelebeğin yorgunluğu var üstümde
bu kurtlar sofrasında rüzgar ekip fırtına biçmekten
her gece bardağın boş tarafına gömülüp
mutsuzluğun dibini bulmaktan y o r u l d u m…


bir bebek minik elleri ile
kendinden uzağa nasıl iterse salça sürülmüş memeyi
bende kendimden uzağa itiyorum aşkı ve aşkım’sı şeyleri
eskisi gibi…
aşktan da medet ummuyorum


kurşun gibi ağırlaştı var olmanın dayanılmaz hafifliği
ben artık t a ş ı y a m ı y o r u m…