çocukluğunu
sokaklara terk eden kıza

güneş görmeyen mevsimlerin koynunda
biraz keder takmayı öğrenmekmiş
aşk elinin dokunmadığı saç tellerine


çiçekli fistanından
kendisine bahar yapan kaç çocuk vardı
kaç çocuk ıslanmış hayallerini
sobada kurutmayı düşlemişti g’elin olmadan önce


gözlerine kendini asan bir pişmanlıktan
bin defa keşke doğursanda
ömür avlusuna düşürdüğün kalbin
hep yedi yaşında bir yalnızlığa sarılıdır

annenin patiskasına başını koyan
masalda unuttuğun rüya gibi
mahcubuz hayat(ın)a
makus gülüşler tezahûr ederken
yitik yıllara
yitirdik bel bağladığımız bütün güzellikleri


yapraklarını öptüğün ağaca
ayraç olacağın aklına gelmezdi belki
okuduğun kitabın sayfaları arasında
ararken geçmişi özlemle
her defasında
aynı yalnızlık batardı bahtına



şimdi sen
kimsesizliğe vurgu yapan bir cümleye
jilet atıp kesiyorsun ayrılığı


kirpik uçlarına kurduğun salıncakta
hüznünü sallayarak
ertelenmiş sevincini ısırıyorsun



Cömert Yılmaz