yeminle...



çerçevenin içindeki ihaneti sildiğim günden beri
çok daha iyiyim eskisinden



çıramı yakan bir kibrit çöpünün
canını bağışladığım o hengameden sonra
artık hiçbir yangının yüzü değmiyor acıma



en sevdiğim türkünün ölümüyle birlikte
hırpalandı köy duruşlu masum düşüncelerim
yol ayırımı bir kavşakta çektim elimi ayağımı
egzoz dumanının bıraktığı isten beterdi rengim



kısmi felç geçiren duygularımın üstüne
kehribar sarısı saçlarını sürdü usulca



bu defa ıskalamayacaktım
ıslığıma çarpan mutluluğun tınısını
taş devrinden çekip aldığım kalbimden
hayat pınarı akıyor çatlayan yanlarıma



içime saadet dolu gülüşleri doldu
adı huzur olan şehrinde bulmuştum
tufanda kaybettiğim yerimi yurdumu


taşa anne demeyi öğreten
bir kadının sabrıyla iyileşti yaralarım


-artık aşka kurşun kadar yakındım…-





Cömert Yılmaz