anneme

yine yakalandım kış telaşına
üzerime giydirdiğin türkünün sözleri sökülüyor


beyaz tülbentine iliştirdiğin
dualar giderken arşa
köşe bucak kaçırdığın giz’lerin
değerdi güvercin kanadına


bulutlara sığınan korkularımı
hep bir fırtınaya teslim ederdim
sanırdım ki yıkıp geçer
kalbimin içindeki gizli günahı
oysa yağmur suyu yıkamazdı
gönüle leke çalan hiçbir yarayı


cebime yokluğunu doldurduğun gün
leğen kemiğinde umarsız kaldı ellerim
"el ne der oğul" deyişinle birlikte
yere düşen
umursamaz tavırları toplardım özenle



neden sonra
aslında dünyanın
yaşanılacak bir yer olmadığını anladım
çocukluğumun gözleri
birer kabristana dönüştükçe


diz çöküp açmıştın ellerini o’na doğru
‘’her şeyin aslına döneceği kıyameti’’
beklerken çaresizlik içinde
doğudan batıya kan taşıyan tüccarların
üzerine salardın lanetini



ki onlar
bir ülkeyi ortadan ikiye bölen
şairlerle rekabet halindeydiler



‘’biz ne zaman bir şiirin içinde bulacağız kendimizi’’
demiştin ya bir gün

nefesimize dokunan şiirlerin
paslı imgesinde kesilirdi ses tellerimiz
resmiyet kazanmayan hiçbir acı
bize ait sayılmıyordu


tam da burada
postmodern bir uçurum k’oydular aramıza
geçmişimiz ve geleceğimiz arasındaki b’ağı
böyle kopardı
hikayemize sızanlar
ve
hikayemizden çalanlar


ömrümün tuvaline
ıslığımın çizdiği en güzel resimmiş adın
kalbimi aşkınla uğurlayalı çok oldu



-tanrı’m
başka ayrılık isteme benden…-



Cömert Yılmaz