kabulleniş gözümün içine bakıyor:
bırak artık sen de!
bırak artık sen de!
kalbi silah sesleriyle dolu bu çağı bırak!


sözcüklerin arasında kamçısıyla geziniyor başıboş korku
bütün zamanların vazgeçilmeyen oyuncağı: halk!
halk ki insanların birbirini ittiği o ışıksız çukurdur artık
ve taslakçı ağızların en büyük yalanı:
her-şey-millet-için! her-şey-millet-için!


sahte demokrasi, güç iştahı, mumdan ordular
ve leş şöleni
ve insanlığa karşı olan büyük çoğunluk


aşk uzak bir radyo
masumiyet gidilemeyen o lanetli ova
yürüdüğüm bu cadde başkalarının sahnesi
kaçtığım her yer kusmalar kulübü
şehrin musluklarından uyutuluş aktığı için
iptal edilmiş çiçeklerle yıkıyorum yüzümü


ellerime bakıyor büyük çoğunluk
onların alkışladığını alkışlamayan ellerime
gerçek olan tek şey ellerimdir
ki onlar sokak sanatçılarından ödünç


bütün bunlar diplere bakabilmenin yöntemi
bütün bunlar sessizlerin arasından akıp giden varlığım
bir uyumsuzun not defterinde yazılandır bütün bunlar
son kez “hadi, geliyor musun?” diyor kabulleniş
susmalar trenine binmeye çağıran kabulleniş
“hayır!” diyorum ıstırabın ürün verdiği tarladan
çünkü elimdeki tek bilgi: reddetme yeteneği!