Ve bir ses daha kayıyor sabaha
İlk yıkıntının üzerinden sahi kaç yıl eridi
Kederden önce tanıdığım duyguyu hatırlamıyorum
Yüksek ökçeli yerlerin hüznünü ise başlamak sayıyorum

Aykırılık diyorum
Kıblesini kitlesinden almayanın seçtiği yol muydu ?
Yoksa silik bir izin yağmur da berraklaşması mi?
Yarim asırdan beri kamburum ilk hecenin kesesinden
Ve sırtımda yağmur değmeyen çöl sıcaklığıyla bağlı yenilgiler
Öğrenmek bir garip seyir haliydi
Cevap aramanın ötelerinde bir yasam benim kisi
Keşke her şeyi koyu siyaha boyamadan önce sorsaydık düşlere
Beyaz senin vatanından sarhoş dönmüş der miydi hancı
Yoksa iliklerinde şarabın turunculuğu görmek ister miydi yapay sevinçler

Artık heykellerin büyük sessizliğinde kalabalık sayıyorum kendimi
Yumuşak bakışlı ürkek ceylanların ülkesine diş geçirmiş derinsizlikler
Ve kaç boğulmalar söz eder sularımız

Ortadan yarılmış yüreklerin su aldığını görmek batmak demekti
Batmak
Kayıkların suya büllenmesi miydi?
Değildi dingin maviliklerin yuttuğu

Bizi kalbinden yaranların diyarıyla
İçimizden göçenlerin memleketi aynı

Toprağa ilk bakışımı hatırlıyorum
Bir hikayenin elbisesi sırtında
Islaklığı yakiştiran bir bensizlik yağmuru muydu
Bir gün dünyadan kovulduğumda
Kovulmak dedimse gülümsemeli bir istenmeyen hal bizimkisi
Oysa alnımdan öptü dünya
Kirpiklerimde islattiğim senin gölgenin yosunları
Denize bir ben serenat yapmadım ki
Kuşların kanatlarında savrulan rüzgarın gül demetleri saçtığı da doğru
Oysa yaprak dökmekte bir aşk ilanı değil miydi?
Ya da yaşlılık bir gençliğin iksiri

Ölmek diyorum
Eskilerin deyimiyle
Sanki tadında bırakmak dunyayı
Müsade istemek
Ayrılık güz getirir mi
bilinir mi
Ben bilmem
Ben bir maviyi sevdim
Nedenini bilmediğim bir atlasın ilk sevinci sanki
Yaşamaksa maviyi içine çekmek gibi
Ölmenin rengi de var elbette
Var ama
Dilim varmıyor sonbaharın bahçesi bakmaya

Başlamak diyorum maviye
Bir bitirmenin cesaretsizliği ve alişkanliği üzerimde
Yavru turnalar
Kırık serçeler
Ve küflenmiş ilk esmerliğinde bir göz bakmaları

yok oluşun iliklerinden ürpertimi geçer?
yoksa korkmak mi gerek hataların bakışından
soluk alıp vermelerin düz bir çizgisi ise yaşam
Sanki uzanıp tutulurcasına sessizliğe gömülelim mi?

Artık eski ritmi yok sokaklarındaki enstrümanın
duymanın eşiğinde bir anlamsızlık
soluksuz eski rıhtımlı gülümsemeli insan
gülümseyerek tükenmeli
dalgınlığıma verin demeli ölüme anımsayamazken

sancılarımı toparlıyorum
tıpkı yakasında hüzün bakan bölünmelerimiz gibi
Ah eklemlerinden asilik akan çozemediklerim
ve üstünden aldığı ezberle akıp giden suyun sıradanlığı

sıradanlık
alışkanlığın ikizi
sanki bir beyin uyuşukluğu
yanılmış bir korkunun hazzı
yatağından akan nehrin sesi ise
genişlememin ölü doğumu sanki

ayaklarım artık eski yolların çocukluğunda yalınayak
sahi Ölmenin bu kadar koşar adım olduğunu
kim söyledi
ölmek basit bir lügat terimi olmamalı
ölmek garip
ölmek sık sık geriye dönüp anlam aramak mı
ölüme nefes alıp durmak bizimkisi
sanki bir yanılsama

bir aksam kızıllığına oturup konuşsak diyorum
bir sessizliğin gömüldüğü kalabalıkları akıtıp gözlerimizden
sanki onca insanin gözlerine ısmarlasak bir gece
oysa insan gecesinde düş kurmaz mi?
boşluk döven bakişlarla
ah o yolculuğumuz bir dem vursaydı kavuşmalara
puslu bir yalnızlık bıraktın ilk hecesinde güzelliğe

bir parça bıraktığımız doğru
hangi sayfadan silgiyi eksik ettik ki
bir bardak su içtiğimiz yalanların testisinde
sızdığını gördünüz mü bir içim ferahlıkta

uyuyabilirim
köhne bir kukla bedenim
göç ettiğim doğru
bir avuç yalnızlığımı sürüyorum yaralarıma
sonra başucunda adımın iç çekmesi
lambalar
içlerinin depresifliğini hiç bilmeyecek siyah bozan kanatlar

dünya ışıkları yarının aldanışıdır
seslensem koyu bir zaman altından
Oysa
neyse
hadi dönün ilk emzirdiğiniz ufuklara
yok olmaya bir engel varsa
yenilgiler in tutkulu yanıtları
hadi ağır yaralarımızın şifasını arayalım

öyle büyük yaşamadım ki
herkes gibi
herkesten öte
nice koyuluğuyla bir dünya benim kisi
bir benden cıkarmak gerekecekti
kelebeksi bir anlam
ve bir gün
bir gün sevmek
ölümden öncesi yalnızlığı...