Gidişimi beş dakika geçiyordu saat aradığında.
Vakit aydınlığa aykırıydı aslında...
Tüm sesler çekilse de merhameti nakıs tenhalara,
Ben,
O sesleri oradaymışım gibi duyuyorum oysa, hala.

Ayak seslerini mesela...
Daha iki kilometre koşmalıydın bana..
Gözyaşlarını da...
Süzülürken gözlerinden o yaşlar,
Kim duyabilir sanıyorsun, o müflis sesi çıkardığında...
Benden başka...

Hıçkırıklarını mesela...
Her kayalıklara vuruşunda ızdırabını çığlıklara bırakan dalgalar gibi...
Kim dururdu duyup, karşında temenna...

Ve...
Gözlerindeki kuraklığın çatlaklarına sıkışmışım ya...
Kim sessizce kaybolabilirdi mesela...
O sükuta bulanan ıssız çatırdayışların arasında...
Kim işitirdi seni?
Viran bir meltem ferahlığında...
Söylesene...
Tüm seslerini yanında,
Kim götürürdü bir başına,
Sonsuzluğa...