gün mavisi
her şey yitik bu şehirde
ölümü sayıklayan dirim bir bekleyişi seyre dalar gözlerim vakit atlarını salın ömür vadisine izbe ırmaklardan geçsin durdurmayın ölümü karşılamalıyım kara çarşaflı şu kuşlar gün mavisi haykırışlarda arka sokakların karanlığını örtün üstüme biliyorum ruhumu alan bu şehir buzdan kanatlı geleceğimin sızısı çorak toprakta biter mi henüz doğmamış bir gül dökülüp çözülen yağmurla yıkayın beni biliyorum yormayacağım Azrail’i dingin bir kıyı kasabası rüzgarı gibi güneşi olmayan bir diyara yönelir adımlarım ölümü ezberleyen bu şehr- i istanbul ne bilecek ne gelecek ardım sıra “uzanmışken unutmuşken direnmeyi “ gönül gençyılmaz |