yaşlı bir denizciydim dalgalı denizde
çok iştahlı fırtınalar geçti üzerimden
yüzümün yarısını tutan güneş
umudun en bakir haliydi


bitiş çizgisini görebiliyor dizlerim




seneler fıçılara doldukça
fotoğraflar canlanır pencere kadar gecemde




en sevdiğim oyuncağımı komşuya verirken annem
nefret oklarını saplamıştı ötekine gözyaşlarım
belki bu yüzdendir sevmem oyuncakları




ölü böcek taklidi yapar dururum
kutup tilkisi gibi yuvarlanmasını beklerim zamanın




neden nehirlerin elleri uzar
resmini çizer yalnızlar gökyüzünün
Tanrı ‘nın başımızı okşadığı
duaların uçuştuğu vakti seheri
nerden bilir horozlar
ve horozlar
nasıl olur da dönüşür şekere
balonlar patlardı içimde
sığmazdı dimağıma düşünceler




çocuktum işte
yaramazları öcülerin yediği yaştaydım
hırçındım
ağabeyime öykünür
tahta ata biner
tahta kılıçla
beklerdim yolunu öcülerin
kurşun askerleri dizer
silahlar kuşanırdım
dönüşmemişti henüz su buza




kocamış yıldızlar kadar ömrümü
sırtlarken
ölümün en fiyakalı halini
yaşamak ister gönlüm

ilk gençlik
toy öpüşleri
koruk aşkları
anımsayarak
dudaklarımın yamacında
soluklanan hayalini
çekerek içime

sonsuza yummak gözlerimi…




buzdan bir heykel olana kadar
bırakma n’olursun
ellerimi









gönül gençyılmaz