I.
Gördüm, yaşıyorum bütün hüzünleri
Kentimi bir sensizlik kaplıyor
Yol ortasında umarsız bir kedi.
Şimdi buradan geçeceksin
- ki yollarına begonyalar iliştireceğim -
Ve bütün kediler biliyor
Sensizlik, bir ölüm gibi.

Ankara’da gömmüştük hüzünleri
Bahçemize bir top düşmüştü
Top: ateşimsi hüzün elçisi
Kaçtık ardımıza bakmadan kaçtık bu kentten
Çıkıp gitmiştik oysa ki
Yolumu kesen günaşırı bu sensizlik ordusu
Sanki beni hiç tanımıyormuş gibi
Hüzünlerimizle kaç tane kilise kapanmıyor ki
Pekala, ben bu sensizlikle fazla yaşayamam.

Hüzünlere sofra kurmak adına
Yağmurla birlikte yağmıştık sensiz bütün sokaklara
Şimdi tanıyorum ipe sapa gelmez Tütüncü Mehmet’i

II.
Birlikte tütünler yakıyoruz kimi iyi kimi kötü
Senin gözlerin, Afrika’dan Antartika’ya yol oluyor
Yeniyor bütün hasretleri.
Kasım’da, -adından hallice-
Hüzün kokluyoruz tütünlerimizden.

Şimdi çık gel Milenka
Olmazsa yalanlar söyle kendine
Çık gel yenelim bütün hiçlikleri.

- Tütüncü Mehmet!
- Buyurun efendi
- Sen iyisindir, pekala. Tütünlerin?
- Tütünlerim hiçlikten yetişir, bir hüznü tutuşturur gibi
- Öyleyse sen bir Antartika yaratıyorsun dumanlarla
- Pek tabi efendi

(Bu sensizliğin ölümsüzlüğünü bilirim
Gözlerinden dökülen yaşları tanırım
Kaşlarını arşa kaldırdığında mutluluklar bezensin
Sen, yeni bir çağın başlangıcı gibisin.)

III.
Küllüğümüz ağzına kadar doludur bu sensiz şehirde
Gidişin, yetiştirme yurdunun kapanışı ehemmiyetinde
Yürüyüşünde saklı meyve bahçeleri gördüm
Sen birden çok mutluluk için sebepsin.

Uzaktan sevmenin verdiği sevinç için
Gözlerini kaçırışın, soğuk ellerini saklayışın
Bunlar ve hepsi için teşekkür ederim
Yeniyorsun içimdeki bütün hasretleri.

Ben ve Tütüncü Mehmet,
Gördük ve yaşıyoruz bütün hüzünleri
Tütünler yakıyoruz Kasım’da savrulan yapraklara
Arap Baharı’ndan yarım kalan özgürlükler aşkına
Gördük ve yaşıyoruz
Sensiz karanlıklar içindeki büyük geceyi.

(Kasım’da gösterime giren tiyatro gibi
Senin gidişinin bir adı olmalıydı Milenka
Geriye ne kalır ki
Seni seviyorum, tıpkı Beyrut’u sevdiğim gibi.)