I.
Suçsuz bir Budist’i gömüyorum el değmemiş ormana.
Gövdesi kalın, alnı tok, saçları gür
Üstünde paltosu sanki kaftan bir adam
Gözlerimin içine bakarak beni hüzne boğuyor.

Ben ona diyorum,
Efendi, sen Saatçi Mustafa’yı tanır mısın?
Adam meşru tüm öfkesiyle:
- Saatçi Mustafa kimdir?
- Kim midir? Bir hiçtir, yalnızlığına boğulmuş
- Nasıldır pekala, karnı tok mudur?
- Karnı toktur Mustafa’nın, üstü açık

Ucu görünmeyen bir trene biniyorum şimdi
Raylarına rahmet yağıyor
Bugün zamanı durduruyorum sevgilim
Şayet zamanı geriye sarabilecek olsam
Döne dolaşa bugüne gelirdim
Bütün mutluluklar gibi.

(“Hazine arıyorduk Mustafa ile
Saraçhane’den Aksaray’a atlarla iniyorduk
Bir baksak, yer sallanıyordu adeta
Bir kere daha bakamadan günü geceye çeviriyorduk,
Hüznümüz ile.”)

II.
İspanyollar meydanda tangoya tutuşmuş gidiyor
Ben meydana hüzünlerimi asıyorum
Nasıl asmaksa bu,
Bütün yetim kuşlar ölüyor bir cami avlusunda.

Sırf bugünü görebilmek için nefesimi tüketiyorum
Zamanı heybeme atıyorum. Bu yaşamak nasıldır?
İyidir. İyidir çünkü hüzünle gelen sevinçler
Sayın Tanrı’mın katında daha makbuldür.

Ceviz ağaçları budanıyor Gülhane’de bugün
Çift, ölümüne sevişiyordu cevizler altında
Ve benim içimi kapkara bir mutluluk kaplıyor.

Arap akınlarının haşmetiyle ve umarsızlığıyla
Bir demet begonya, sayısal loto, kuş satan pasaj…
Umutlarımı satıyorum, yok pahasına.
Zamansa, Saatçi Mustafa’nın işidir
O hep, günün birinde saatiyle zamanın hüznünü alt edecekmiş gibi yaşıyor
Ne tatlı adamdır Saatçi Mustafa
Sanki zamanda geriye dönmek mümkünmüş gibi!
Hiç olmayacak duayı sayıklar nitelikteydi eylemlerimiz

Duyduk duymadın demeyin efendiler,
Ülkem bir çıkmaza girmiş sevdiğiyle
Mustafa ise saatleri sırtına asmış, göçüyor
Tıpkı kuşlar gibi.

III.
Sonsuz bir hüzünle
Günü geceye çeviriyoruz tüm sevdamızla
Alengirli bir mum yakıyoruz, mavi alev
Saçlarımızı kesiyoruz, ağlaya ağlaya

Bir kabus, bir kaos, bir kıyamet
Sizinle düşünmenin cinayet olduğu zamanlar.
Mustafa ile gidiyoruz
Yolumuza çıkan hüzünlere zaman satacağız
Yaklaşık üç insan dönemi, bir sevmek kaplayacak içimizi
Devrin bütün şiirlerine inat.

(“Bugün hüznüm heybeme ağır gelir.
Otobüsten inerken tanımıştım seni
Bir sinema çıkışı da olabilir, hatırlamıyorum
Yokuş aşağı sevdamı yuvarlamıştım ardından
Adını söyleyemediğim bir sokakta.
Şimdi gidiyorum, adını söyleyemediğim bir dünyaya.”)