şiir...



Mahrumduk uzak kalan denize
Ne yakamozu sırtlayabildik omzumuza
Ne martılar görebildik
Biraz yosun hasretindeydik belki de
Gökte maviyi ararken akşamları…



Fırtınalar taramadı hiçbir zaman saçlarımızı
Uçurum b o y l a r ı m ı z d a kalakaldı
Kekik kokusunu bu yüzden içimize çektik
-çok sevdik işte bu yüzden kağıttan nehirlere saldığımız gemileri-
Yanı başımızdaki dağlarda derin sisler
Bulutlar… bulutlar…bulutlar…
Sizin de mi yüküsünüz kaldı bu camlarda…



Öyle bakmayın bana taş duvarlar
Ben suçlusu değilim ki yalnızlık kokan bu sokakların
İki tarafı daralan bir vuslat, Araf’tır yetmeyen kelime
Dar ağaçlarına koşan kiraz mevsimleri tanık
Duran zaman, kadranını kandıran saatler
Bir de yağmur zamanlı Ankara...



Kendi gölgesinin refakatinde yürüyen bir adam
Cadde kenarında dudağını ıslayan bir şairdir
Islak imzası dururken olay yerinde yere düşerken birileri
Aklının ortasını delip geçer Ahmet Arif’li şiir
Nazım’ın gurbet kokulu mektupları örtülür…




Sen Nazım okurdun
Ben Ahmet’i kendi sesinden
İki ten…
Çırılçıplak kalmışken bu kadar sarılıyken
Sana mektup yazamam ki…



Ben ne sürgünde kaldım
Ne şiir yazmayı bildim
Ben bir seni bildim bir de Ankara’yı
Giderken sen, ben biraz denizi özledim
Durmadan okurken mektuplarını
Hep yağmurluydu,,,her takvim,,,her yer ıslaktı…






ŞİİR DOSTU GÜZEL YORUM...

Deniz hasretim kabardı birden,
Neden deniz bu kadar uzak benden.
Oysa severdim balıkları,yosun kokan saçlarını.
ay ışığı vurunca denize,
duygularım kabarır kabarırdı birden..


Hasan Özaydın’ a teşekkürlerimle...