yalnızlık fırtınadır ayazın soğuk düşlerinde
vurunca közün içinde erir gibi dağlanırsın
ciğerlerin sökülür,
hayata küser bütün uzuvların,
ve sonra kupkuru dudaklarından
tek sözcük çıkmaz
susarsın,
sanki hayat kendi çıkmazında
ölümdür yüreğinde artık.



ölüm sadece soluğu
mezar da almak değildi,
yaşarken unuttuğumuz tebessümler,
her gün sonbahar gibi dökülürken
aklaşan saçlarımızın içindeki ayrılıklar,
susup da kramp geçiren
yüreğimizin anlatamadıkları,
yazamadıklarımız,okuyamadıklarımız
daha neler neler...



sessizce bunlara ağlarken,
hıçkırıklarımız duyulmasın diye
münzevi bir sokağın
üşüyen lambasının altından geçiyoruz
her gün aynı saatte.
yine de biri görür diye avuçlarımızla
kefen gibi örtüyoruz her defasında
beti benzi kaçmış yüzümüzü.



daha ne kadar kopacak bu fırtına
her anı inanın ölümden de beter....

diyarbakır/aralık2013