Poyraz karışır gözyaşlarımın arasınaDüşler bırakıyorum uyku arası kırıntılarına Gelgitler gözlerimin vadisinde kırpışır Bir özlem gider gelir sahilin karşı kıyılarına Çocukluğumu bıraktığım o humus topraklara Yorgunluk ayak parmaklarımdan vurur Boynuma kadar dolanır uyanır uyanmaz Neylersin gitti gelmez ,o çocukluk dersin O misket taşıyan ellerim. Şimdi kimliğini bilmediğim bir coğrafyada Belirsiz ayak izlerimle Çamurlar taşıyorum Karanlık bir odaya. Ve sonra söyletir dudaklarıma Nerde kaldı o günler Nerde kaldı o masum çocukluğum. 2 Ekim İZMİR |
Çocuklar ağlamasın...
Çocuklara gülmek yakışır...
Yetkin kaleminiz daim olsun...
............................................... Saygı ve selamlar..