Vakit henüz gecenin sabaha uzak olduğu bir andayım
bir sigara yakıp pencerenin pervazına yaslanıyorum
tekmil umut gökyüzünü izliyorum
kocaman parlak bir yıldız kıpırdanıp duruyor
sevgimin yüzü gülümsüyor
kocaman bir çift göz düşüyor aklıma içim ısınıyor
sıcaklığına dokunuyorum
ellerimde kumral gülüşünün kokusu
sanırsın loş bir ışık düşüyor kente
şehrin sıra sıra caddelerine tutuşurken yokluğun
tütsüler kokuyor dört bir yanım
en çok bu mevsimde düşüyor yüreğime
seninle birlikte baharın ilk cemresi
en çok bu mevsimde kanıyorum sırılsıklam denizlere

Vakit henüz yokluğunun talan saati
ipince düşlerdeyim
güneyde bir annenin ağıdında çekiyorum gözlerimin ibrişimlerini
yorgun omuzlarımdan kuşlar havalanıyor
dilsiz kekik kokuları sarıyor her yanımı
aynı anda
ellerimde yüzdürdüğüm batık gemilerimle hemşince selamlıyorum
ince tülbentinden seçebildiğim
lodoso talimli beyaz saçlı gülyüzlü ana’yı.
hangi hüzün şahdamarıma bu kadar yakın?


Vakit tamam ben gidiyorum
denizler sana emanet
dar kaldırımlar,duvar yazıları,illegal gülümseme de
ört üstüne yakamoz desenli geceyi,artık hüzne yerleşti umut
rüzgarlar ve balkonda güneşlediğimiz fesleğenler sana emanet
Cihangir’den Haydarpaşa’ya ayakta tüm şehir
sen! yankımın ötesi
bilsen,kaç gökyüzü içimdesin öyle..


’Ve denize mavi verildi..Düşlerinin götürdüğü yere git/durma.
ancak o zaman duyabilirsin omzumdan çantası düşmemiş şiirleri’