Postacısını kaybetmiş zamandayız..


Yetersiz algılamaların,repliğini unutan figüranların ve
korsan yürüyüşlerin bir adım önündeydik..
Geceydi..Perdesizdik..Son vapurun geçişine dalgındık..
Aynı anda yan evlerin penceresinden kundanlanıyorduk..
Masada tedbirsiz notlar dört kırık operayı söylüyordu..
Farketmediler,bütün notlar çok tenordu aslında..
Manifesto ve İhtilal,abajurun altından seyrediyor olan biteni..
Duvarda Şibuni’nin altın portakala anı defteri..
Ütopyasını gitarına tel diye takmıştık..
Afişte küçük bir çocuğun copla yırtılan yerleri..
Dünya pervasızca dönmeye devam ederken
sembolik de olsa tek tek komşu evlerin ışıklarında gözlerimiz..
Bir aynada sabah pusu bir aynada deniz sularının aksi..
Kentin en renkli semtinde işportaya düşüyordu sloganlar..
Meydanda suç diye iki sinema iki sahne çığlık..
.....
-Merak etmek insana has bilinen en karakteristik özelliklerden
biri,dünyaya gelmiş ve gelecek her birey içinde bu dürtüyü
taşıyarak açıyor hayata gözlerini..
Önemli olan neyi,neleri merak ettiğimiz..O merakın
yönü ve hedefi belirliyor hangi ’kumaştan’ yapıldığımızı..
Düşgücümüzün sınırları,duygularımızın kapasitesi,
nitelik seviyemiz algılarımızın derinliği,felsefi yönümüz
ölçüsünde değişiyor merakımızın çehresi-

Her şey hafta ortası bir grup insanın ’Seni Beklerken’i
sesli düşünmemi istemesinden sonra başladı aslında..

’Yapayalnızdım’ diyor başrol kız repliğinde..
’Ben düne kadar yapayalnızdım ve bunun hep böyle süreceğini sanırdım,
tuhaf bir şekilde bundan şikayetçi de değildim’..

Öyküde ;Pırıl pırıl bir Cumartesi sabahı..
Kız,beyaz bir arabanın arka koltuğunda yolculuk yaparken
yolboyu sağlı sollu ne bir yapı,ne bir insan olmadığını farkediyor..
Ağaçlar,küçük küçük bitkiler,otlar,otlaklar alabildiiğine yeşillik
sağ taraf..Sol tarafında up uzun kıyısı olan masmavi deniz..
Biraz ilerdeki beyazköşkü az geçince çocukluğunun geçtiği semti
görünce kalbi pıt pıt atmaya başlıyor..Arabanın arka camından
çocukluğunun semti küçülünceye kadar bakmayı sürdürüyor..
Araba ahşap bir evin önünde duruyor,sürgüler çekiliyor bir kaç
anahtar sesi ^Kim o’? diye sormadan açıyor kapıyı adam..
Karşısında bütün güleçliği ile duran kıza bakıyor..Gördüğünün bir rüya
olduğunu düşünüp gözlerini ovuşturuyor.
Yavaşça içeri giriyor kız,camın yanında iki saksı var..İki menekşe açmış saksı..
Masaya sokuluyor ’Okuyabilir miyim’ diyor..
Yaşamında ilk defa karşılaştığı bir şeye bakar gibi şaşkın,gözleri kamaşıyor..
Çığlık çığlığa susuyor..En altlarda bir kağıda kırmızı kalemle
yazılmış bir söz;^Ya te be mloog volim..I love you so much’..
Alt alta yazılmış..Duvardaki panoya bakıyor nemli gözlerle..
’Benden başka kim götürebilir seni güneş ülkesine’..


Herkes gözlerini kocaman açmış merakla bana bakerken telaşla ve
hüzünle karışık bir duygu ile ’Bitti mi’ diyor Deniz..
Ayrıntılardan kaçınarak okumaya devam ediyordum;

İnsan yalnızca bir başkasına mı adanır? İnsan bazen bir boşluğa adar kendini..
Üstelik bunu öylesine bir adanmışlık duygusu ile yapar ki,farenin
büyük bir gururla kapana girmesindeki asaletlince yapar..


Gece bir hayli ilerlemiş,birazdan sabahın ilk ışıkları üzerimizi aydınlatacaktı..
Erkenden yola koyulacak olanları uğurluyorduk..
Bir ara Deniz öykünün sonuna dair düşündüklerini söyledi..
Kimsenin yara almadan,hasarsız bir şekilde atlatmasını istediğini söyledi..
’Mutlu son’ istiyordu fakat bunu bana açıktan söyleyemiyordu sanırım..
Sahi,^Mutlu son’la biten kaç hayatöyküsü vardır ki adına hazin denen şu hayatta?..
Korkma,hasar almaz batık gemiler,dedim
Ellerini omzuma götürdü ve ’Anladım’ dedi..
İkimizde susarak anlaşıyorduk o gece..
Başbaşa olduğumuzu sanıyordum bir an,Burcu’yla göz göze gelmiştim,
yanağımı öpüp,’Nasılsın’ diyor,ellerinde film afişleri..
Geceye yakışan bir hüzündeyiz demek geçiyor içimden
fakat kelimeler boğazımda düğümlendikçe dilimden
zoraki,iyiyim sözü çıkıveriyor..
Geçmiş,şimdi ve gelecek birbirine girmiş,birbirini yemekteyken,
birden film kopmuştu..
Burcu,elindeki kağıdı uzatırken ’Yarın görüşürüz,lüfen dışarda
fazla kalıp üşütmeyin emi’ demesindeki içtenliğine Cengiz ağabeyle
son bir sigara yaktığımızı anımsıyorum..
.....
Giydikçe açılır" diyen tezgahtar, "uzadıkça şekil alır" diyen kuaför,
"zamanla unutursun"diyen arkadaş, ’Söz uçar,yazı kalır’ diyen filozof!
bilin ki her kent biraz umut biraz hüzündür..

Hafta ortası bütün tregedyalarımla pencere kenarındayım..
Ya şimdi? .....
Az sonra bir sözcük fısıldar geceye,ve ben muhtemelen öylece düşerim..
Kış rüzgarlarının saçlarımı yeni yeni dağıttığı bir mevsimdeyiz..
Ne arayacağını bilip ne bulacağımızı bilemediğimiz bir çağdayız..
Kalabalıklığıma aldanma,onlar bir coşkunun eserinden çok
kendimi unutmak istememin gizli geçitleridir..
İnsanların arasından geçerken kendimi unutuyorum..

Eylül-Ekim-Kasım.16.Cumartesi..

-Zaman sadece yaşadığımız şeylerden mi ibarettir/
yoksa zaman
sadece yaşamak anlamına mı geliyor?
bir sabah uyanıyorsunuz
bir yanınız eksilmiş
belki daha öncesinde kaybetmişizdir
fakat kesik parmağın sonradan başlayan sızısı gibi
aynı anda anlaşılmıyor eksilen yanımız da
bir sabah uyanıyorsunuz
gördükleriniz karşısında umutlanmamak
ihanet gibi geliyor
hayran olduğum bir kabus diyor ki
’Hadi,bütün fotoğrafların gözlerine ince siyah bant çekelim’
makaslanmış bir filmin içinde söylüyor
oysa bazı aşklar bir pergel mesafesinde-

Hayat bir ırmağın en gür yeri gibi akmıyor içimize
kış geçene kadar burda kalmalıydım

Kısası şaşırtıyor uzun saçlarından tanırız bazı şehirleri
bir şiir,bir iç çekim,bir rezervasyonsuz bilet aldım üstüme
bir şiir vapurun çatısından sarkarak geçiyor gözlerimden
çığlıksız sökülüyor şafak
üstümde sedef ve mercan kaplı virtiöz
gözlerimde üzgün kentin tez döneyim diye tuttuğu bir kap su
ceplerimde şehirlerarası şarkılarım
valizimde ayraçsız bir kitap
ay bir cam kırığı gökte
bir yanımız düşbahçesi
bir yanımız takılıp düşer betondan zemine
çoğalmanın kaçınılmaz biçimiydi yıldızlarını kaybetmiş otel odaları

Gitmekle kalmak arasında dönerken yüreğim
ölmeye gecikmiş bir canlı dürtüsüne betiktim
evimdeki tüm boşluklara oturdum
kış her kentte aynı yürümüyordur belki insanın üzerine
içimdeki sıradan sözcüklerimle konuştum bir süre
öyle yalın,öyle alçak tonda,öyle sevgiyle
mevsimin diliyle
yolculuk saatin de
bir gülün yaprakları arasından nereye gideceğini bilmeden
bir yıldız kaydı kalbimden/hissetin mi

direncin hükmü yoktur ya hani bazen
bu anda bedenimi mutlu bir serabın kollarına bıraveriyorum
gecedüşlerinin ışığı yüzüme yansıyan
gözlerimin içine yağmur yağıyor
yaprağın ipeğe kanmış inceliği gibi acı veriyor iççekmelerim
uyusam ecelsiz ölmüş kuşlar kanat vurur düşümde
bazı geceler öyle aydınlık doluyor ki yüreğime (!)
isyana teşvikten
panayıra düşüyor eşgalim


-seni kumralçiçek tarlası!
boş ver
aklı bir karış havada sözükler bunlar
sabah olur/Cumartesi’dir
kelebek rengini kıskanır bu sabah-