öyle uzun uzadıya
bir hikayem olmadığı için
satır aralarında kaybolmuşluğum çok oluyor
şimdiki gibi!

*

ellerimizden sımsıkı tut şair
bu hüzün başımıza yıkılmadan
al götür bizi şiirden

*

sana
ve şehrine selam olsun

İki gözüm, senin Cumartesi günü dediğin ; bu gurbetçilerin pencere önü seansları...biraz da parçalı bulutlu gözleri..ve çokça dönmeyen kuşlarıdır göğün...yani hafta sonu geldiği zaman beni ceset torbası gibi düşün...üstelik eni-boyunu geçmiş bir vaziyette...benim bildiğim ölüyken beden kendine çekilir...ben ise günden güne enlemesine gidiyorum ve bu durum son derece beni rahatsız ediyor...bu gidişle özel sipariş vermemiz gerekecek...yani kendimi sığdıracağım bir tabut bulamam gibime geliyor...biz yerimizi şimdiden ayarlayalım...toprağı boylarken bile cepten para ödüyorsun arkadaş...o kağıttı bu kağıttı sağa-sola koşturuyorsun...işkence resmen...o yüzden yakılıp, külümün bir odada, bir kavonozun içinde saklanmasını ve her el değişinde güzel bir hatıramla anılmayı daha cazip ve mantıklı buluyorum...kemiklerimi de sokak köpeklerinin önüne atsınlar, çöpe gitmesin...ya da Kutna Hora kasabasında yer alan Kemik Kilisesi'nin duvarlarını mı süslemeliyim?..yaklaşık 40 bin kişinin kemiklerinin kullanıldığı bu kilisede; koridorlar, mihrap, şapel ve hatta devasa avizeler bile insan kemiğinden yapılmış...en ince ayrıntısına kadar her şey düşünülmüş...yere bastıkça bakmışlar yerin altından kemiklerin gıcırdayan sesleri duyuluyor, vicdanları rahat etmemiş!..-hiç değilse kilisede kullanalım da değerlendirelim ve ibadet edelim-demişler...hayrına gelenler de dua edip, hepimizin adına günah çıkarsın ve bağışta bulunsun!..Kilise dedim bak kilisenin çanları çalıyor şimdi...ayine çağırıyorlar Christ'leri...ne kadar çok suç işliyoruz ki böyle, Tanrı'nın evinde ve huzurunda, hiç utanmadan, yüz kızartıcı günahları çıkartacak yüzü bulabiliyoruz her gün...

senin şu Cumartesi dediğin; benim toplama kamplarındaki ölü sessizliğim yani...dört duvar ve yüzü b.asık taban ile gözlerimi yukarı kaldırınca, üstüme düşeceği izlenimini uyandıran ama aynı zamanda bundan rahatsız olmadığım garip görüntüsü...işte bu boş oda da benim mezarım gibi duruyor yani başımda...ve ölülerim çok...kayıplarım da...daha çok acı ve hüzünle kaplı bu duvarların ve içinde tuttuğu yasını kimse bilmiyor...oysa dünyanın en büyük mezarlığı Najaf, Irak kentindeki "Barış Vadisi" dir veya kendi dilinde Wadi-us-Salaam...bu nasıl barış vadisi ki, 5 milyondan fazla kişinin mezarı bulunuyor...ölü bir şehir gibi hayal et burayı...uzunluğu ve genişliğiyle beraber...25 kilometre uzunluğunda ve 6 km kare alana yayılan mezarlık adeta bir kent görünümünde. Mezarlığa ülkenin farklı yerlerinden getirilen cenazeler defnedilirken, boyu 10 metreyi bulan kabirler, bu iç burkan görüntüsüyle bile dikkat çekebiliyor....ve her sene binlercesi ekleniyor...gel de bunalıma girme gözüm!..üstelik bugün hava yağışlı ve bulutların da yüreği kabarmış iyice...aslında dışarı çıkmak var...o yağmurda sırılsıklam ıslanmak...romantik yani...illa ki yanında biri olması gerekmiyor el-ele tutuşabileceğin...muhtemelen Hans'ı göreceğim ve o beni güldürecek...hatta onunla o yağmur altında dans bile edebilirim şimdi...

yolunda gitmeyen bir şeyler var işte, tam anlamıyla anlatamadığım...masanın üstünde avutulmayı bekleyen tınaz sessizliğim...giderleriyle ödenmeye hazır duran yalnızlığım...tepeden inme yön bulmaya çalışan karanlığım...yontulmayı ister gibi başka müşteri bulmanın peşinde...işte sen ordaydın...tam da pencere önünü ön gören hüzünlere kuşları göstermemenin daha doğru olacağını düşünüp, gölgeni almıştın ki karşına; seslendiler yukardan..."Usta bana şurdan helalinden bir milyonluk sessizlik...yüz bin kilo gözyaşı...bin kiloluk da y.üzümü versene!"...borcum ne kadar?..-üstü kalsın usta..üstü kalsın!-

ah şu yasal olmayan kim.sessizliğim..nah şu kadar!..oysa Prometheus gibi kafa tutabilirdik hayata...ve belki güldürebilirdik her iki yanağını Mona Lisa'nın...oysa bu kadın hep gülüyor bana...gürgen ağacının tüm gölgesini kaplayacak kadar geniş kalçalı üstelik...bazen milleti payladıktan sonra uzun uzadıya konuşuyoruz Leonardo'yla...bir gülüşe kaç renk sığar be abi?..kaç katlıdır her kahkaha?..düşme tehlikesi olmadan, ince veya kalın çerçeveden hangi sınırlara kadar uzanırdı ki tiz tonları?..

sen sinekkaydı tıraşınla hangi ince belli kadına fırça sürebilirsin ki şimdi?..bak işte orda duruyor taraf değiştirmiş mutluluğum...elden çıkarmak için, elimin tersiyle itmemiş miydim yüzüme yerleşen tebessümü?..oysa isteseydin her kadını güldürebilirdin yanaklarından...belki de olduğundan fazla kaçırmalıydın yağlı boyandan kırmızıyı...yeşili çokça çocukların ayaklarına serip, gökyüzünü pekala maviyle buluşturabilirdin Leonardo...belki de sırf bu yüzden Mona Lisa hiç affetmeyecek seni...çatık kaşlarıyla sana bakarken hep bir eliyle kapatacak yüzünün bir tarafını...işte bu yüzden elinin değdiği her şeyin suratı böyle asık kaldı be abi...hiç boşuna terebentinle avutma ayak tabanlarını...ve kendi hesabına 'hayırlı geceler' diyerek çıkma hiçbir kadının rüyasından...ki onlar istavroz çıkarmadan bırakmazlar seni kolay kolay...

hem çok konuşasım...hem de çok susasım var...tarafıma tahsis edilmiş kara bir bulut parçasıyla yolculuyorum şimdi gökyüzünü...Mona Lisa'ya göz kırpıyorum uzaklardan...çocuklar uyanmadılar henüz..ve kuşlar hava değişimine uğramadan son seferine çıkmaya hazırlanıyorlar...duvara bitişik taraftan gölgemin üstüme geldiğini farkediyorum...artık çok geç!..Çiçikov her an çıkıp gelebilir şu kapıdan...ve beni götürebilir...oysa "ölü canlar" son nefesini vermemişlerdi henüz!...

-Usta bana şurdan helalinden yüz kilo tebessüm gönder...gözlerimin önünden uzun süre hiç gitmesin!-

sonra beni hayata bağlayan başka monologlar kuruyorum...başka diyaloglar...notlar ve başka s.ayıklamalar...misal eski notlardan bir tanesi:

sabah uyanınca on beş dakikalık dinlenmeyi yarım saate çıkar...kendine gelmen zaman alıyor...

yüzünü sıcak suyla değil soğuk suyla yıka...ferahlarsın...

üstüne bir saatlik spor aktivitesi iyi gider...tabi hep yarına ertelemezsen...

uyandıktan sonra bir-iki saat mümkünse aynalardan uzak dur...sabah sabah moralin bozulmasın...

sonraki iki saatte telefon konuşmalarını yapabilirsin...ilk konuşmayı Fate'yle yap o sana moral verir...

Bilgisayarı hemen açma...yoksa sabah kahvaltını öğlen, öğlen yemeğini de akşam yaparsın...işin yok üç çay saatini ve bir de kahve molasını da bu uğurda feda et...iğneden ipliğe döneceğin yerde duba gibi oldun diye de kafana vurma...ne bekliyordun ki..?

Havanın yağmurlu oluşuna aldırma...seni içeri tıkmanın ve kapalı alanda boğmanın iyi kuralıdır bu tabiat kimyaları...kimyalar can sıkıcıdır...atomlar patlayıcıdır...kurallar baskıcıdır...kurallardan uzak dur...parçalanmamış moleküllerine kapıyı göster...yağmurlu havaya çıkar...sana da iyi gelir...çık dışarı biraz ıslan...vücüduna gereken Adenozin trifosfat (ATP) denen hücresel enerji molekülü; dışardaki biyokimyasal havada yeterince mevcuttur...bunun için ne reaksiyona ne de başka bir atomla birleşmeye falan gerek yoktur...boşuna enerjini tüketme!..

Üst üste iki gün güneşe çıkma...Allah muhafaza çarpar sonra...aynı şekilde ıslak ve sağnak bulutlar için de geçerli bu...mümkünse bir gün yağmur...bir gün güneş geçir kafana...dengeyi tut ki dengen bozulmasın...baktın güneş açıyor gölgene sığın...yok olmadı kabuğuna gir...o da olmadı manava git...morg da iyi fikir...iyi iyi fena değil...serindir oralar...

Uykusuz, sinirli ve asabiyken araba kullanma sakın...öndeki yetmişlik yerde elli gidiyorsa bile cahilliğine ver, kendine hakim ol...gaz verip sollama...yavaş yavaş sanki park gezintisine çıkmışsın gibi havaya gir biraz...havanı bozma...onlar da az değil hani...tam sen sol şeritten sollim derken bir de bakıyorsun ki ralliye çıkıyor sanki uyanık...eee tabi gururuna yedirir mi adam...sarı da dur be kızım...dur be ya...bir dakika beklersen çatlar mısın...yol aynı yol...lamba desen dedemden kalma...insanlar desen ruhlar aleminde gezintiye çıkmışlar gibi hangi ayinden geldikleri belli değil...sen ne olur-olmaz öndekine ayak uydur...yavaş yavaş...bak hava güzel...insanlar güzel...seviyorum ben insanları...felsefen bu unutma!..

Hafta içi işlerini iyi ayarla...hafta sonunu bütünüyle kendine ayır...bütün sıkıntılarını, streslerini hafta içine atarsan, hafta sonu dinlenmeye vakit bulursun-bulamazsın o kadarını bilemem...her şeyi benden bekleme...ben bugün varım, yarın yokum...onun içündür ki; kadınlarca yürürlüğe sunulan ve halâ onayı beklenen "makul kadın hakları ve stresi atmanın yolları" adı altında toplanan bir grup üstün çabalar sarfetmektedir...çok yakın zamanda kadınların kamburunu çıkartan bu yükler, erkeklerin himayesi altına girecektir...onların da aklı başına gelmiş nihayet...özgürlük denen ve göz gözü görmeyen bir fırtınanın etkisi altına girmişler ister istemez...eşitlik istiyorlar...bir eşitliktir almış başını gidiyor...Allah sonumuzu hayırlı etsin...yakında erkekleri önlük takmış çamaşır-bulaşık yıkarken, yerleri süpürüp-silerken, camları parlatırken görürseniz korkmayın... dört gözle beklenen ayağınıza gelmiş demektir...arada işten kaytaranlar ve kaçamak yapanlar da olacaktır...gördüğünüz yerde emniyete hemen haber verin...ortamı gerginletip, etrafa taşkınlık ve hasar verebilirler...zararsız görünseler de asıl böylelerinden korkacaksınız...içerde istihbaratları kuvvetli olanları da mevcuttur...aman dikkat!..tedbiri elden bırakmayın!..

Ehh! artık yorulmuşsundur bütün bu maddelerden...git dinlen uyu biraz yoksa yarına dabruka'yla kalkarsın...uyku hapı yerine; eline bir kitap al...ama dram içerikli olmasın...kafan kaldırmaz bu kadarını...senin dramın sana yeter gün içinde de artar bile...boş vakitlerini seni güldüren şeylere ayır...bir yarım saat sonra falan etkisini görürsün...bütün ağırlığın gider, kuş tüyü kadar hafiflersin...demedi deme dikkat et düşersin..üstüne de bana usulunca dua edersin...artık o kadarını bilemem...sen düşün...hangisi uygunsa onu...namuslu küfür mü yoksa secdeye kalkmış sevabına ettiğin dualardan mı...seçim senin...bizde yok yok pahasına gidiyor her şey...üstelik elden teslim bile yapıyorlar artık...

Hadi kendine iyi bak Gule...bunları da kafana takma...ben zaten bunları uyurken yazdım...böyle saçma şey olur mu hiç, senin aklın alıyor mu..? sen niye kafana takıyorsun..?..onlar seni takıyor mu..?

falan...filan...liste almış başını gidiyor...yüreğim kabarık...sonra Lale Müldür ne güzel söylüyor:

"Sonra belki çay içeriz, şansımız varsa yağmur da yağar.
Damlalara huzur yüklemece oynarız.
Benim damlam seninkini alnından öper.
Güzel şeyler olur belki.
Sen gel bence..."

Oğuz Atay da diyor ya hani:
"Şu anda sana güzel bir söz söyleyebilmek için, on bin kitap
okumuş olmayı isterdim... "Gene de az gelişmiş bir cümle söylemeden içim rahat etmeyecek: Seni tanıdığıma çok sevindim, kendi çapımda."

yani senin Cumartesi dediğin bizim güzel düşümüz...buruk gülüşümüz...gözyaşıyla karışık iki demli çay...el ele vermiş iki boş sandalye...havanın acıya verimli ve eğilimli oluşu...dört duvar ki....hüzünle örtülü bir cam kenarı ve aydınlığı ele geçiren birkaç metre karelik perdenin cilveli nazı...tavanın başıma değen kavisli görüntüsü...iki-üç saattir beni rehin alışı bu güzel mektuplu şiirin...ama razıyım ben... seviyorum ya bu nankör Cumartesi'yi...karışık duygularla bile olsa...
biz mutluyuz...
-daha da iyi oluruz- sloganıyla
sevgiyle selamlıyoruz seni
ben ve saygıdeğer duvar kardeşlerim:))


çokça sevgi
çokça selam gözüm!..