çıplak tenlerin elinde işte ben
kimsesiz bir mezarlığın orta yerinde yapayalnız
sessizliğin karlarını örtüp üstüme
kurtulmaya çalışsam ellerinden gecenin
feryat figan susmalıyım
geceden kalma endişesinden...

şiir okuyan meçhul bir nefes
el verse virdsiz kalmış gönlümün son demlerine...
çaresizliğin boyun büktüğü ormanların kuytularında
doğmalıydı sevda selasını dillendirmeden...


gitmeye kalmadan biteviye korkuların gölgesinde
yalnızlığa bariz bir nüktedanlıkla konuşmalıydı seher...
mezar taşlarına bakmadan Şirazı hatırlamalıydı bir kalender
ve okumalıydı mukaddes kitaptan ihanetin cezasını
yeniden...


rüzgarın uğultulu sesiyle yürüyorum işte ben
kimsesiz bir mezarlığın orta yerinde yapayalnız
yapraklarını savururken hazanın güneş
hayatın akışına bırakmadan yaşanılanları
parçalarımı topluyorum isyan kokan yüreklerden...


namesi eksik bir dalganın içinde boğuluyorum
ve gidişini izliyorum bilinmezlerden...
yürüyorum
sensizliğin kervanında yol alıyorum
sahrası eksik hayallerimde serabı kuruyorum
kana kana sen akan
ve senin için savaşan bedevileri görüyorum
alıp kaçıyorum hayalini
koşuyorum
nefesi eksik bir yangının orta yerinde duruyorsun
birden bire korkuyorum
gidişini yazıyorsun yeniden alnıma
heyecanı çalınmış korkulardan kalma anılarla
yeniden
ve ben gidişini en çok özlüyorum
ardınsıra dizilen ağıtları
kör olana dek gözlerine bakarken...


çıplak tenlerin elinde işte ben
kimsesiz bir mezarlığın orta yerinde yapayalnız
ve şiir okuyan meçhul nefes
el veriyor kanı çekilmiş ruhuma
namesini vuruyor yaniden dalgalara
ve yalnızlığa yelken açıp gidiyor okyanusvari gönlümden...


dünyasını kurmuş insanlar
işte ben
kimsesiz bir mezarlığın ortasında yalnızlığın virdini çekiyorum
anı defterimden seni silerken
sen giderken...