Bir aile vardı. Çok uzun zaman tedavi olmalarına rağmen çocukları olmamaıştı. Anne ve babaya evlat edinmesini söylemiştik. Onlarda "çocuk özlemini tavana vurmadan hiç bir çocuğu evlat edinip ona acı yaşatmak istemeyiz" diyorlardı. Bir gün o aile artık çocuk özlemine dayanamayıp annesini ve babasını bir trafik kazasında kaybetmiş. üç günlük bir bebeği evlat edindiler. Ailenin mytluluğuna diyecek yoktu. Öyle ki o çocuk aileye girdikten sonra amir olan babanın tüüm davranış ve bakışı değişmiş, çocuklu alilelere farklı tepkiler veriyordu. Önceden bu davranışları göstermiyordu.

Çocuk bir yaşına gelmiş ama bir değişiklik vardı. Çocuk etrafındakilere tepkisiz kalıyor. onların sesine doğru giderken düşüyordu. Hemen doktora götürdüleri. Çocuk beyaz tenli idi ve görme bozukluğu vardı. Anne ve baba üzretsiz izin alıp Anlara'ya yerleşti bir yıllığına. Çocuğun her türlü tedavisini yaptırdılar. Ve geri döndüler. O süre içinde etrafındakiler aileye başka çocuk almasını önermişler ama onlar asla olmayacağını ve bu çocuğun kendilerine armağan olark geldiğini her türlü tedavsini yapacaklarını söyleyip reddettiler.

Aile yedi yıl gibi çok uzun zaman mücadeleye başladı ve kazandılar. Şimdi çocuk 7. sınıfa gidiyor ve anne babasının birtanesi. Çok da başarılı. Anne benim çok sevdiğim bir dostum. "ÇOCUĞUMUN YÜZÜNE BAKTIĞIM ZAMAN KENDİMİ DÜNYANIN EN MUTU ANNESİ VE ÇOCUĞUMUNDA DÜNYANIN EN MUTLU ÇOCUĞU GÖRÜYORUM" diyor.

Doğurmak değil annelik büyütmek ve yetiştirmektir hayata karşı.

Bu güzel mutlu kızımız bana bu olayı anımsattı. Temennileriniz tüm çocuklarımız için gelsin ve hepsinin yüzü gülsün.

Kutluyorum kaleminizi ve sevgiler yüreğinize.