uzun olurmuş sabrın saçlarızor sanırdı sensizliği oysa hiçbir şeymiş seninleyken olanın yanında... o anlatmadı usulca okşarken yasını ben kendi ellerimle duydum "kormuş senin yanında hiçbir şey olmak..." diyordu suskunluğu... çizgiler upuzundu alnında ve o an anladı her halükârda sensiz... ihtiyarlıyordu kadın. aynada umarsız boynu bükük aptallığına bastı tokadı yıkıl karşımdan!.. geçirdi aklı; sen yıkılır gibi oldun dimdik lakin aynada bakîydi aptallığı... sonra kesti kirpiklerini kökünden artık yakışmasın diye gözlerine/yaş bilir misin yine de kıyamadı; dudaklarını boyadı saflığının yanaklarını alladı görecek/ gülecektin/ olmadı nasıl kaçırdın o manzarayı ah! ben kendi gözlerimle bildim palayaçoya dönüşüvermişti birden o koskoca aşk... hiç mi anlamadın be! o sensizliği zor sanırdı bir gün bi baktı; tâ bel çukuruna gelmiş dayanmış sabır halbuki tam on üç senedir onun kısacıktı saçları... JD |