Onun suçu yok Abbas
Bütün kabahat benim

Pandora’nın kutusunu açar gibi
Ben açtım aşkın naftalinli örtüsünü
Ateş tünellerinde ateşin kalbine dokunup
Yanık ellerimle
Ben çözdüm aşkın düğmesini

Yankısız bir uçurumdu
Bir intihar şelalesi gibi ben aktım ona
Azıcıktı çoğalttım
Küçücüktü büyüttüm
Hayra yordum her kabusu
En kallavi ayrılığımızda bile
Lirik kavuşmalar biriktirdim bize

Yediveren bir umudun yamacında
İçimde saraylar kurdum Tac Mahal’i kıskandıran
Ayak bileğine gümüş hal hal
Uzun ince parmaklarına, firuze taşlı yüzük aldım
Frenk diyarından
Obsidyen karası saçlarına taksın diye
Safran çiçeği buldum acem illerinden

Hedefine aşık mermiydim

Yalnızlıktan damla damla tükendim de
El açmadım ne Yağmur’a, ne Nehir’e
Bir onun adını kendime yurt bildim
Konaklamadım başka bir isimde

Cümle cehennem üstüme yürüdü
İçten içe yandım da
Gizledim dumanımı
Her acısını öptüm alnıma koydum
Her kahrına “Yârden gelmiş hoş gelmiş” dedim

Onun suçu yok Abbas
Ben sevdim…