ı
bilsen kaç kez izledim baş rolü bize verilmiş
o veda sahnesini
ve her izlediğimde
dudaklarıma nasıl batırdım dişlerimi

dün gibi hatırlıyorum
sondan bir önceydi
bıyıklarından buz sarkan bir Ankara akşamıydı
hüzün tenhasıydı şehir
in cin top oynuyordu ışıltılı caddelerde
her zaman cıvıl cıvıl olan o kafe
sus pus olmuş
en müdavim müşteriler bile erkenden gitmişti evine

ıı
kadrajda eskitme bir masa
masada birbirine t’uzak iki el
masada çığlık çığlığa iki suskunluk
masada içilmeyi unutulmuş iki soğuk çay
masada yarılanmış iki paket sigara
kadrajın dışında kalsa da
kopacak fırtınanın farkındaydı o yaşlı garson
leş gibi ayrılık kokusu vardı havada

aptalca bir iyi niyetti
bu fırtınayı bir yaz yağmuru sanmak
ve, her bir saniyesi ayrılığa kurulmuş bu buluşmadan
bir kavuşma ummak
iki sevgili değil
düelloda birbirinin açığını kollayan katiller gibiydik
ölüm kusmaya yeminli iki Smith Wesson’du bakışlarımız
küçücük bir gülücük yetecekti yeni baştan başlamaya
biz tebessümü bile kurşuna diziyorduk

ııı
sen kiraz çalığı dudaklarına müstehzi bir gülüş takınıp
bir çöl meleği gibi siyah sürme çekmiştin
b’ela gözlerine
bir zaman sırtıma kan vadileri açtığın tırnaklarına
kan kırmızı bir oje sürmüş
okşamayayım diye
saçının tel çit çekmiştin her bir teline
birlikte aldığımız yüzüğü bir çıkarıp, bir takarken o zarif parmaklarına
nasıl mağrur
nasıl ölümcül
ve nasıl şıktın bir katile göre…

bense aptal aşık
yan yana gelmesinler diye gölgeme bile barikat kuruyor
sen bakma diye mayın döşüyordum isli gözlerime
kadrajdaki o kanlı veda sahnesine
kendimce hafifletici sebepler arıyordum
lirik bir şiir ya da küçük bir gülüşle
yeniden başlamayı umuyordum
ki ben…
içinde sen olan en kötü rüyayı bile hayra yoruyordum

ıv
anason kokulu şarkılar dökülürken müzik kutusundan
birden kül tablasında hırsla ezip sigaranı
depresyon topuzu bağladın saçlarını
doğum gününde aldığım kül rengi fuları bağlarken zarif boynuna
pür telaş kalktın masadan
ve…
öpülmeyi unutmuş dudaklarının paslı namlusundan
kızgın bir “hoşça kal” sapladın göğsüme

birden çatırdamaya başladı şehir
birden kırıldı zamanın gümüş kanatları
birden döküldü aynaların sırrı
kadavranın üstünde unutulmuş tabut gibi kalakaldım
sanki birileri odun attı cehenneme
ya da…
sen cehennemi bıraktın içime
gittin işte…
işini bitirmiş Azrail gibi sessizce

v
a benim huysuz leydim
a benim çingene klarnetim
bir şarjörü boşaltır gibi boşaltırken ömrüme hasreti
öyle ayrılık bürümüştü ki gözlerini
görmedin içimde kopan kıyameti
görmedin avucumda sımsıkı tuttuğum mermileri

hiç bir zamanda bilmeyeceksin
o düelloya, benim boş bir silahla gittiğimi