açtım kapıyı kendime
hoş geldin yabancı dedim
yenilgiler savaşının galibi
-hoş geldin...

bitişik oda sendromu yaşıyorum sayın iyi giyimli
uyandım
vakit sıfırın altı
kırın döküntü bir sabah
sanki tüm dünya bitişiğimde toplanmış da
-hep bir ağızdan yeni bir şarkı icat edecekler
ya da, yine bir kuşluk vakti, beni yeniden doğurup kundağa saracaklar
ben kimseyle bitişemem diyorum
bitişecek gücüm
kimselere ilişecek takatim tükendi
- yeniden evrile çevrile dövülemem size...


oldum olası
yaşamak adlı bir engel taşıyorum damarlarımda
bir sürü öteler, bir sürü mavi el, bir sürü liman, bir sürü gemi
kıvrılıp kaybolan rayları saymıyorum bile
kimi bilinmezden gelir
kimi meçhule gider
kime sorsam kendimi, ruhumdaki yırtık haritayı gösteriyor
çirkince akıp ne varsaya karışan yüzümü...
bütün varışlara geç kalışım bundan mı diyorum
bundan mı bir güle esirgenirken, diğerine bağışlanmayışım
bundan mı bunca yıldır babamın kıyısında hınca hınç durduğum
en son bir kapı eşiğinden izliyordum
bir sürü cübbeli
bir sürü heykelci adamların
dillerinin kemiklerini kuşanarak nasılda barbarca savaştıklarını
sonrası zihinsel yırtılmalar
bir türlü dolmayan "Tanrısal boşluklar"
sonra iyi giyimli, iyi besili adamlar çocukluğuma indiler
yaşasın! dedi çocukluğum, yaşasın!
ardına kadar açtığı mahrumiyet kapısından sarkarak
bana kucak dolusu kelime mi getirdiniz..

gel otur dizime sevgili çocukluğum
seyredelim dünyanın çelişkili matematiğini
sıfırın değersizlik psikolojini
gel, biraz da yağmurun içindeki göğe aldanalım
kırmızının aklındaki güle
kapının içindeki odayı arala
odanın içindeki sessizliğin adımlarını takip et
hayatın içindeki yaşamak adlı köle
seni bana büyütmeden kendi parçalarını bul
-ve uçur serçe parmağını göğe...

ruhumun bir şeyi yok sayın iyi giyimli
sadece her şeye bir cevabı olup da
soru sormayan bir halkın yorgunuyum
sonradan öğrendim her insanın bir ederi olduğunu
kuzey ülkelerinde buna statü diyorlarmış
bende olmayınca biraz alınmış olabilirim naçizane
sanki içimize bir heykel oturmuş da
elinde ıskarpela durmadan insan yontuyor
sanırım, artık statü gereği kimse terazi kullanmıyor konuşurken
sadece dillerinde fabrikasyon cümleler
çelikten seslerle yürüyorlar kalbime kalbime
buna da biraz içerlenmiş olabilirim
taş biriktirme diye bir hastalık mı olurmuş hiç
sanki insan biriktiriyorum
-sizin gibi