tozunu silkelerken terli karanlığın
bahar batar baktığım aynalardan elime


daha ne olsun
bir ışık su içirir sarı toprağından
buğdayın ve acının kamışlı türküsünde
sarmaşıklarca yeşerir güller
gözlerimin gök durağında
uyusun da büyüsün içimde çocukla
yalnızlığın giz beliği..




mevsim ipliği iklimin aşk kokusunda gece
omzumun yanıbaşında ne güzeldir
akan ırmaklar ne sevecendir
herşeyimin sessiz cömertliğinde
kirazlı bir dil/
gün doğumu şehir
yâr sandığı
ve
kayığı rüyaların
denizi anlatan




kendimi şiire hazırladım
yağmura ve pencere direklerine
-nefesimde uçurum yokuşu-
vaktin kırmızı kapısında
ay tutarken soluğunu
sevgilim ne güzelsin
dağlara çiçek açacak
su yürüyecek kıyı
ikindisiyle..


ey canımın tek odalı buğu yangını
kendimize büyüyen akşamlardan
içeçeğim ağacın yağmurlu ellerini



......