Sen kokulu eğreti müsveddelerim
İnce ince yağarken,
Karlar gibi... Umuda üşüyen yapraklarım... Vakte musallat olurdu nedense hep, Düşüncelerimin çığlıklarına... Serkeşi yalnızlıklarım. Yunmamış şiirlere sakladığım, Karmaşık varoşlara bıraktığım, O görülesi neşveler yok artık. Yok bitkin kelimelerimin... Nemli ve çürümüş cümlelerimin, Yolu yordamı... Yok, Yok işte, Sensizliğimin mahmurluğunda, Sayfalarımın ümide uyanan sabahı... Çıkrığım tozlandı belki, Yenik düşüp vakte! Eğirmiyor olsa da, Nice zamandır sen kokulu eğreti müsveddelerimi... Yine de, Değil mi onlar imgelerimin dili? Değil mi, göğümün kırık penceresi, Yüreğimin paslı kilidi... Değil mi onlar? Sessizliklerimin hecesi, Sensizliklerimin dizesi... |
Yüreğine kalemine sağlık