Adsız pencerebir tutam üzüntüde evvelin saçlarımı dağıtır da toplardım basamaklardan içeriye.. sonra pervazlara gece doğar köhne kapıları aralardı çocuk ayaklarım onca sözle bir şiiri oyalarken sokaklardan evler taşınırdı ellerime öncenin çemberi bahar dolu resimde bir ırmağın kıyısına uzanıp denizi öpüyorum kuş sesleriyle parmaklarımda göğün dalaşığı Ah ağaçlara gösterebilseydim yüzümü aldanarak yeşile papatyalar sererdim masama suallere yama aklım adsız pencere şimdi ay’lı gece denizin gümüşünde ağaçları büyüdü uykum suları hıçkırırken uyandım derinleşen gözlerimde uçurum ve binlerce yıldız.. yorgunluğumu güneşin sabahından söküp içime işli perdeyi yeni bir geceye bırakıp giderken nasıl da serpildi gözlerim .... |
Tebriklerimle şairim
saygıyla her dem