Olmanın Sessiz Varoluşu
buz kıyısı bu ilk tatlı söz
rüyadan uyanırmış gibi şaşkın içimi doldurmaya çalışıyorum seninle kelimeler olmasaydı kedi gibi mırıldanırdım göğe sarkan sesimle olmanın sesiz varoluşu akıp gitmenin uyumunu uzatarak ve renklere çarparak büyümek ve çiseleyen yağmur gibi ağlamak ne sonu var ne başı bakınca içi boş harf yumakları sıralanıp bir abide olmak istiyor belki fakat yıkılıp kaybolunca fikir boşluğa kapılan yolcunun dramı başlıyor sinemalarda işte şimdi öpülürken suskun kalabiliriz hiç çekmeden sağa sola sonsuzluğu ürperip mutlu olmanın son noktasını hissetmek yeter beyaz bulutlara karışırken. |