Sus payı yangınların
Tuz yarasıyla dinliyorum şehri
...

Ve zaman zaman
Siyah rengiyle duvarlara çarptığında
Sarıyorum zeytin ağaçlarını
Yokluğun eşiğine
Minesi çatlıyor son/baharın
Aynalara göz kırpan uzantının kesik fotoğrafı
Bir çığlık dalgası kıvılcımların ki
Gece boyu



Ellerime uzanan toprağın soluğunda karanlık boşluk
Bırakır göğü üstüme
Kıpırtısında kimsesizliğin sıcaklığı.
Rüzgar elleriyle sallar
Kimi kere kayığa binen düşleri
Gün içerisinde büyümenin hazırlığına çekilirken
Gecenin kıyısında karanlığın ve ışığın
Yorgun yeşili düşer avuçlarıma
Kımıldanır uykumun ateş çiçekleri
Değişir iklim



Usulca bıraktığım üşümelerin dallarında yağmur
Daracık pencerelerde kokulu hüzün
Kimse bilmez
Uzak denizlerin yol ağrısını soğuğun şivesinde
Özlemlerin şaçağından dökülür yüzüm


...