kalbindeki vatanımda
kıyama durdu yıldızlar
kesif bulutlardan
ayaz kesiği acılardan
deli boranlardan
sor beni
nasıl da yağmışım aşk için
kızıl kızıl
buzul buzul
ne sönmüşüm ne donmuşum
sadece acı hüzün hicran olup
yerlerde sürünen yüreğime yağmışım

sen kalbiindeki ülkemden atarken beni
avaza durmuştu tüm benliğin
sen bilmiyordun
ama canhıraş bir şekilde hissediyordun
çünkü gözlerinden
acı ve sessiz feryatlar serpilip yakıyordu etrafı

yağmalatmışsın içindeki ben bahçeleri
gül yerine siyah karanfiller dikmişsin
estirmişsin hoyrat rüzgarları
talan ettirmişsin
tıpkı ilkbahara kıyıp
hazan yayan kasırga gibi

kurutmuşsun sevinçlerimi
yok etmişsin heveslerimi
dağlarımı paramparça etmişsin
vadilerde açan çiçeklerimi
çavlana salıp
kanyonlara sürmüşsün

gökyüzünün perdesini indirip
bulutları susturmuşsun
ay dökmüş çarşafına yıldızları
sırtlamış sürüklüyor
bilmediği dünyalara

oysa kirpiklerinin yamaçlarındaydı aşk
dudak kıvrımlarında kurutuyordum
sana dair biriktirdiğim
gözyaşlarımla ıslanmış hayallerimi

sus bir dinle intihar duygusu yaşayan
yüreğimden düşüyor
ölüme kanat çırpan ruhum

yusuf misali kör bir kuyunun yalnızlığında
şansıma düşecek bir köle tacirini bekler gibi
çöllerin eteklerine sığınmışım

Hülya Çelik