göçlenirken tek bir çoğa
gün yapraklarıyla titrer
yüzümün zambaklı beyazında yol
ki ölüm çeşme başlarında taze mühürken
rüzgârın uğultusunda soluğum
bahçe çiçekleriyle gezer
kıyısında yıldız dokulu ağaçlar
genişleyen akşamlarca
uykusuna çeker beni

Ben buradaki o güzellikleri çıplak ayaklı kır bir atın terkisine yükleyip gidiyorum şairem. Harika bir şiir okuttunuz yine..
Karanlıklardan aydınlığa doğru upuzun bir yol almanız dileğiyle...
Sevgilerimle...

Kardelen-1 tarafından 3/22/2021 10:28:28 PM zamanında düzenlenmiştir.

"Herkesin bir hikayesi vardır, ama herkesin bir şiiri yoktur" demiş usta.

Neredeyse okuduğum bütün siirlerinizde aynı hikaye
Bildiğim veya bildiğimi düşündüğüm, ama ifade edemedigim hikaye.

Nedir diye sorsaniz; açıklayamam, doğru kelimeleri bulamam.

Şiir, az söz ile, çok şey anlatma sanatıdır

Şiirlerinizi okurken; cümle içinde bazı kelimeleri kırpıyor öyle okuyorum, sonra da sonuca gülümsüyorum.

Yalnizlik
Bütün şiirlerinizin temasında var!

Hepimiz biraz yalnızız aslında

Cevremizdeki varlıkların çokluğu bu hakikati değiştirmez

Insan kendini, varlığına ihtiyaç duyduğu bir başka kişiye karşı yalniz hisseder.

Bu, beklentili ayrılıkta olabilir, hiç dönmeyecek ayrılıkta olabilir

Dedik ya işte!... hepimiz biraz yalniziz
Ve
Hepimizin bir hikayesi var.

Tebrik ve sevgiyle

Şiir virtüözünden kelimelere sinerji veren, ruhumuzu kanatlandıran ne hoş bir resital.

ki gün yapraklarıyla titremiş
yıldız dokulu ağaçlar.

Kompetilerini patlatmak üzere tekmile geçmiş bahçedeki çiçekler.

Gördüm 
ve duymak üzereyim.
....

Anlaşılan o ki,
Şiirdeki sözcüklerin sesi yine mest edip uçuracak kulakları.

Her şairin, sesinin duyulmasını,beğenilmesini istemesi kadar doğal bir şey yoktur.

Şiir,  sesini duyurmak için bazı araç ve gereçlere, ustaların belirttiği gibi özellikle kulaklara ihtiyaç var.

Neden illa ki kelime seçiminden sonra, 
ses, ahenk ve ritim  (Kelimeler zaten seçilecek)
Olmazsa olmaz üç gerekli şey..
/
Şairin kalemi mikrofon (yani solist)
Hoparlör sözcüklerin sesini yükseltmeye yarayan sezgisel çığlık aracı, kulaklar da okuyucu/yani dinleyici, yani davetliler.

Madem ki şiir kendini görücüye çıkaracak,
önce üzerinde titizlikle çalışılması gereken bir tasarım.
Sonra seyriyle gözleri çakmaklayacak görseller, enstrumanların seçimi ve yeri.

Bunlar tamamsa,
Dimağ ile kalp arası bağlantılar sağlanır, sonra da kağıda ya da ekrana sinyaller gönderilir sonra da göze batan detaylar ayıklanır, sonra provalar yapılır herşey hazır olduktan sonra da en son sahne ışıkları yakılır.

Şairinin tamamen kendi zevkine göre, bizzat kendisi tarafından hazırlanan (ölçüp biçilen)kostüm giyilir, (!mge) sonra şair şiirini sahneye çağırır  ..

Sonra da müzikle beraber konser başlar.

Sesler kulaklarla buluşurken
Dinleyiciler de sesin ritmini yavaş yavaş anlamlandırmaya, kendi zevkiyle birebir uyup uyup uymadığına bakmaya başlar.


Ancak, sesler arasında en ufak bir kayma, en ufak bir cızırtı, müzik seçimindeki bi özensizlik şiirin sözcüklerle uyumuna zarar vermeye başlar.Dinleyiciler de yavaş yavaş sıkılırken, konser daha tamamlanmadan hüsrana yenik düsmek zorunda kalır.

Bu çerçeveden bakınca şiirdaşın şiirine;

Sahnenin tozu atılmış , kompetiler patlatılmış, alkışlar eşliğinde uğurlanarak teşekkürle takdir edilmiş yine.(Bana göre)

Elbette zevkler ve renkler nasıl tartışılmaz ise ,
şiirin rengi, sesi ,tonu, tınısı her okuru aynı ölçüde ve aynı tatmin düzeyinde etkilememesi de gâyet doğaldır.Herkesin algısı,şiirden beslenme ihtiyacı farklı çünkü.Ona da saygı duymak elzem ve erdemli bir davranıştır.Ben şairimizin o konudaki duyarlılığına sonuna kadar güvenirim.

Kendi sezgilerim ve şiir zevkime göre,

Ben bu şiirin sahne icrasından, performansından
hoşnut olarak, iyi ki gelmişim diyerek ayrılıyorum.

 
Elbette alkış ve tebesümle.

-Ramazan Boran tarafından 3/22/2021 4:09:21 PM zamanında düzenlenmiştir.