Uykumdayken...yalın özlülüğün ovmalı özlemleri gümüş aynalı zulaların fırtına sessizliği.. kimsesizim gür kirpiklerimde feri sönmüş yıldızlar ve düş yelkenlerinin duru hüznü saatlerin giziyle bütün gece gölgeleri terler yüzüme. içimde oyunlar şarkılarını mırıldanırken iyi bakıyorum dünyaya... dar boğazlı suskun imgeleri k/anarken uçurum gözlü oyuklar at gibi gövdemi silkeler dün kalabalığı ve çekilir ergen gecenin kalın ayaklı sandığına.. kış’ı kırılmış havanın mevsim göğsü ışık parçalı takvim ki ben beklerim vakti ve heceyi sarı yaprakta.. kaybolan çocuklar gibiyim soğuk ve soluk bakışlı derin boşlukların uyuşmuş çığlıkları kaygan zemin.. ilerlerim elimde kağıt parçaları ve delinen bir dağ hiçbir zaman’a.. onca şiirden karanlık yol kalır yanıma ağaçların derin fısıltısı öyle ormansı gök her geçen gün çıplak uyku böyle dilimin geçitine dallanan.. ... |
varla yok arasında
sadece bakışlar geçiyor,
bakılan hatırlamıyor bile
kendine dönmüş bakışlardaki hüznü...
" kaybolan çocuklar" ı olduğumuz doğrudur.
eyvallah.