ey sevgili
gurbet şehirlerinin ardından el sallayarak
bir tutam hasretle yıka özlemlerimi

sana dair gemiler demir aldı
gönlümün rıhtımında
yakamozlar yandı
giz dolu denizin derinliğinde

içimden gökyüzü geçiyor
içinde tek yıldız sen
gitme orada kal desem
nefesini çekme o gökyüzünden
determinist düşüncelerin dokularında
bırakma beni

şimdi kırgınlıklarım ağlıyor
dilsiz bir menbanın derinliğinde

azılı bir savaşçı gibi
özlem’in çarpışıyor damarlarımda

memleket kokusu sinmiş rüzgarlarıma
ocakta tüten ateş gibi
yeni pişen ekmek kokusu gibi
geliyor kokun
bir türlü tadına varamadığım

koyu kumral bir yörede kayıp gibisin
ne denir bilmem
sen yüreğime mahcupluğumsun
ecnebi bir türkü dudaklarımı yakıyor hasretinle karışık

şimdi içimdeki gökyüzü ağlıyor
mevsimleri bozguna uğratıp
hadi uzaklardan sıyrılda gel
Özgürlüğü önüne katıp

Hülya Çelik