/ Rab
kendisinden bir nefes üflemişken
kim diyebilir ki ölüm
ister mecaz ister gerçek
bir yok oluştur ? /




“Ölüm” dedi
“Kimine göre yemyeşil
güneşli bir orman
Taşmış gibi
yağlı boya bir tablodan
Kimine göre de
Azrail’in
- ki siyah giyinmeyi sever kendisi -
çatallı iğnesi”

Güldüm

“Yanılmayı” dedim “Sever insan
ve yanıltmayı da kimi zaman
Hele anahtarı yoksa
ve çıkamıyorsa
kilitli bir tabuttan”

Baktı yüzüme
Gözleri sanki birer tabut çivisiydi

“Ölüm üzerine yazmayacak mısın ?” dedi
“Aşkı yazıyorum ya” dedim
“Bir açıdan da ölüm değil mi
aşkın bu kadar güzel
giyinmesinin sebebi ?”

Baktı yüzüme
Bu sefer kirpikleri
tabut çivisine benzemişti

“Yani ölüm üzerine yazacak mısın ?” dedi
“Hayır“ dedim “Gerek yok ki
Sevdiği giden herkes
ezbere bilir ölmeyi”
“Off !” dedi
“Bu dünyadan göç etmekten bahsediyorum”
“Öyle bir ölüm yok ki” dedim
“Senin inandığın o masalı
ben neden önemseyeyim ?
Hem zaten bu dünyadan da değil(d)im
Göç diyorsun ya ölüme
biraz da acı sürerek sesine
Gittiğin yere göre değişir
Her göç hüzün değildir

Sözün kısası
Burada bırakıp arabanı
ki iyi bir park yeridir toprağın altı
Valizine ne varsa doldurup
ben/lik/ dediğin
Yola çıkmaktır ölüm dediğin

Hem iyisin
Kemer takmama cezası da yok
bu yolda
Beden olmadığı için …

Yutup birkaç çiviyi
ve kapatıp tabutunun kapağını
dudaklarıyla
Gitti ...



Özgür SARAÇ / Râzı
15122019Denizli