Ben beş para etmez düşler kurarken
O, elinde ekmek, ayaklarında telaş,
Dudaklarında bir istasyon türküsü
Kar tanelerine can veren yaprakların,
İç çekişlerine aldırmadan yürüdü
Issız bir nehir gibi geçti yanımdan.
Bakışları uzak bir orman gibi yalnız ve tenha,
Yanakları gelincik tarlası kadar kalabalık ve güzeldi
Yürürken sanki bir yokuşu aşıyor gibiydi
Saçları alabildiğine özgürdü ama
Koynunda bir mahkûmu taşıyor gibiydi.

Kim bilir kimeydi kavuşma arzusu
Hangi elin sılasıydı leylak kokan saçları?
Kimin gurbetiydi o güzel gözleri?
Hangi ateşin bıraktığı kül,
Hangi denizin kumsalıydı teni?
Kim bilir!...
Elinde ekmek, ayaklarında telaş
Geçip gitti yanımdan
Beni kaç kez öldürdüğünü bilmeden.

Aydın YÜKSEL-ANKARA
27-11-2024-Salı-00.04