Sessiz Çığlıkabiler,ablalar söylenmekten aşınmış sözcüklerim var şairler şiir diye fısıldar kurbanlarına satarlar oysa hiç şair olamadım öyle de bir çabam olmadı hiç abiler,ablalar gözüm gibi baktığım yaralarım var kırağı düşmüş güller gibi naif ve kırılganlar -biliyorum bizim de var diyeceksiniz- abiler,ablalar öyle bir kirlenmiş ki sevdalar benzerini görmeyenler bu işte bir iş var deyip otopsi yaparlar abiler,ablalar içimde ölmesine izin vermediğim minik bir sabi var bir de sesine can verdiğim kanadı kırık serçeler herkesler bunları anlamazlar abiler,ablalar henüz yürümediğim yollar okumadığım kitaplar anlamlandıramadığım dünyalar var insanların hıncahınç üşüştüğü yanlışlar abiler,ablalar neden dev aynasında görürler kendilerini cüce bile olamayan insanlar abiler,ablalar sinirden kemirdiğim tırnaklarım tırmaladığım iç duvarlar yolunmaktan sıkılmış sakallarım yorgun bir kalbim var abiler,ablalar armudun sapı,üzümün çöpü incirin çekirdeği benim olsun bir de sevdalı bir çift göz alın sizin olsun gerisi yeter yaşamaya bunlar abiler,ablalar akrepler,çıyanlar aslanlar,çakallar kendi doğalarını yaşarlar abiler,ablalar peki ya öyle mi insanlar onlar,onlar evet onlar en vahşi yaratıklar güzel bir şey görmesinler mahvetmekte ustalar Necat Uslu |
içimde ölmesine izin vermediğim
minik bir sabi var
bir de sesine can verdiğim
kanadı kırık serçeler ...bu dizeler benim için ayricalikliydi...
Her dizesi ayrı bir dünya olmuş şiiri
Ve şairini gönülden kutluyorum.