Çıbangözlerine ayarlı bu şehrin sokak lambaları acısı,ağrısı bende kim yakar bilmem ama ben söndürürüm kandillerini seher vakti güneş gecenin rahminden düşmeden önce özlemek uzun bir eylem saplanıp durur kalbimin orta yerinde yokluğunun hançeri bende kanar yerini bulamamış bir neşterin çıban hasreti ah’larım kaybolur yağmurla karışık müezzin sesinde benim bile bilmediğim bir kuyunun dibinde duyulmaz yankısı sönmek bilmeyen tütünüm deşip geçerken ciğerlerimi öksürük nöbetlerim bozuyor sessizliğini gecenin ürkütüyor penceremdeki kuşları oysa ben ustasıyım kaybetmelerin bekçisiyim asırlık yaraların ah benim tekleyen kalbim biliyorum benim senin tek müsebbibin mahşer günü yakamda olacak iki elim ... Necat Uslu |
Sevgiler.