Alev denizigeçecek,geçecek bu acılar da geçecek elbet yeni acılara yer açmak için dokunduğum her sözcük yokluğunu kanıyor uzamıyor tırnaklarım etimi kemirmekten içimdeki alev denizi durmadan yanıyor paslı bir çivi oluyor dudaklarımda bastırmak için acılarımı çaldığım ıslık kırgın mıyım, yorgun muyum bilmiyorum batıyor canıma hayat sızlıyor kemiklerim arşınlamaktan bilinçsizce yürüdüğüm yollarda her şeye eyvallahım olsa da büküyor hasret kalbimin aşktan belini döküyorum yağmurları içimdeki alev denizine tütünü çaya katık edip gecenin gerdanına işliyorum aşkın hercai renklerini oysa gece kara gece kan zebani gece cevabı yokluğunda saklı zalım bir bilmece aşk-ölüm ölüm-düğün -varlığın yokluğuna kördüğüm- sırasını savan yürüyecek anne şefkatiyle kucağını açan toprağın kollarına işte o zaman eşitleneceğiz seninle ... Necat Uslu |