HAYAL GEMİSİ
yalnızlığımın dergahında
bağdaş kurmuşken acılar yürek yangınından kaçıp duman katmanına tutundu hayallerim nehir’leşen göz pınarlarıma karışıp akarken ümitlerim sancıyan gülüşlerimse uyutuluyordu beşiğinde gecenin yalnızlığımın harında terlemiş düşlerimin katreleriydi tenime düşüp gözlerimi mor halkalarla çevreleyen şimdi bir bulmacanın girizgahındayım hayat denilen yepyeni bir coğrafyanın atmosferinde ayağıma takılan taşları ,ellerimle ayıklayarak gidiyorum ufukta görünen yeni bir hayal gemisinin yalnızlığımın iskelesine yanaşmasını bekleyeceğim içinde ne var bilemem o hayal gemisinin tek bildiğim umut etmek ve o umudun koynunda rüyalar alemine dalmak kim bilir belki-de yüreğimi törpüleyen acı hayatı geride bırakacak kadar beni güçlü kılacak bir umudun var oluşunu ellerimle kavrayıp avuçlarımda yeşeren bahar kesitlerine aşılayacağım belki-de kaderimin mahkum ettiği olumsuzluklardan kendimi kurtaracağım HÜLYA ÇELİK |