Babam.. Annem.. Günlerim aydın mı?
Bakın gözlerimde hala yaş var,
Gideli yıllar olsa da dinmeyen bir sancım var,
Geceleri yokluğunuzda aciz ve öksüzüm.
Toprağın bağrına kopup giderken hayallerim,
Ayrılığa düşünce anladım,
Elveda demeye hepten gönülsüzüm..
Bilemedim annem söyleyemedim,
Sen gönlümün dirilişi, sözlerin efendisi,
Sen koca çınar, babam sana elveda diyemedim..
Uykudayım yıllardır siz hep buralardasınız sanki,
Hayallerimin seyirindeyken ben,
Belli belirsiz bir tebessüm düşer dudaklarıma,
Sonra damlalar süzülür yanaklarımdan.
Büyüdükçe sizleri daha iyi anlar oldum,
Hani var ya, hasret kalmayı alışılır sananlar!
Bu koca bir yalan, siz ey inananlar..
Gece karanlığa boğuldu şimdi,
Yıldızlar ayın gölgesinde, çaresiz.
Bense bu aralar biraz çocuksu, çokça yaşlıyım,
Aklıma düştüğünüzde gözlerimde bulutlar
Sonrasını sorma, hep mi sağanak yağmurlar?
Nicedir aczime sığınmış, telaşlıyım.
Ana-Babalar umuttur evlatlara, yollara ışık gibi
Yol biter, yol sapar, ışık söner birden..
Sonra beklersin bir zaman belki diye,
Nafile ışık söndü artık beklemek boşuna..
Şimdi söyleyin bana, günlerim aydınlık mı?
Geceleri sevmek sade bir alışkanlık mı?
Ah annem, babam..
Derin uykularda yollar hep karışık..
Bense size hasret, uykusuzluğa alışık.
Ben söyleyeyim size, günlerim hep karmaşık
Daim sapa ve dahi karanlık.
Gün aymaz artık gün aymaz