Sus Ellerimi
sus ellerimi
mendireğe ilikli öpücüğümü rahat bırak o bulur dudağını düşün sonsuz sanma çöle işli kelimeleri biter nefes matarasında şiir/i işgalin her ayrılık bir rüzgara bakar bulut yükünde ayak kır deminde saç hepi topu ömür aşk deme kımıldayamam ben silah çekmedim hiç bir kuş kanadına her saldırıda safımdır gözlerimi açar ölürüm şiir vasiyetinde her sevişmesi yaban susuşum benzim sesler çıkarır ölümlere yaşamı her an kan duvarın sıcağına ışığını ben ektim şehir artık viran yıkıntılarsa artık yürek avı anı toplayıcıları bizide çağırmadılar yüzleri olmayan ölülerin cenazelerine geldim yalınayak söküklerini diktim kaldırımların sızmıyor yerkabuğuna hayat aşkı denize dökmek isterim bu yüzden haykırır dalgalar sus ellerimi aşka kanadı yüzüm K.Y. |
kımıldayamam
ben silah çekmedim hiç bir kuş kanadına
Bir geceydi! tüm kuşları ölmüştü kentin...ve tüm ölüler gözlerime seferdeydi...kanatlarından düştü kan ve beni zehirledi...şimdi desem ki kuşlardı ve üstelik ölü ölü halleriyle öldürüyorlardı! kafan karışır şair bilirim.
şimdi neden konu ettin ki kuşları? onlar yaşamıyor gibi yaşayan, onlar konuşmuyor gibi konuşan ve çığlık, ve mert, ve adam, ve kuş ve kanat ve kesinlikle ölü ve kesinlikle katil.
kuş!
lar...
ölü
ölü
ve
katil!
im...