Teninde Akdeniz’in tuzunu getiren Kadın
"Bir ölünün şehrine yürüdün" öyle mi !
Keşke Lelia anlamını bildiğin kelimelerle konuşsaydın

Kelimelerin dilini kesince
cümleler gerçeği yansıtmıyor
Sadece Madam de Renal gibi
anlamsız bir boşluğu kucaklıyorsun
Zifiri karanlık alfabelerin içinde
kimliğini bilmediğin ellerin insafına kalıyorsun

Unutmuşsun Lelia
Sırtında yüklendiğin sarhoş isimleri ile gelmiştin bana
Kimi kalabalık peronlarda bırakılmıştı zihnine
kimi izbe masaların kirli köşelerinde
ve her biri için
tekrarladıkça gerçek zannettiğin
hikayeler uyduruyordun
Üzerinde kirletilmiş bir beyaz
İnatla mumdan heykellere tapıyordun

En yakınların celladın olmak için
Tanrıyı bile kızdıracak planlar yapmışlardı
ve sen aforozlarından korktuğun için
boynunu bükmüştün
Hatırla Lelia
Gözyaşı nasıl silah gibi kullanılır
defalarca görmüştün
Sahi yakınlarının elinden
kaç şekilde ölmüştün

Başını yastığa her koyduğunda
bir sürü el boğazına sarılıyordu da
sadece göğsümde savaşabiliyordun karabasanlarla

İnsanlar etrafından göç vakti gelmiş kuşlar gibi uzaklaşmışlardı
Ne duyan vardı yalvarmalarını
ne de inancıyla söndüren isyanlarını
sadece yeşil reçetelerle eline tutuşturulanlar
ve tekrar tekrar kurguladığın sahte anılar

Gülüşüne anne eli değmiş çocukları kıskanıyordun
Bebeklerin süt kokan ağzını
Şiir yazılmış kadınları
Günahları bağışlananları
Elleri arşa şükürle kalkanları
Söylesene Lelia
kimden öğrendiğini Rab ile konuşmayı
Her şeyin kumdandı
Akıp gidiyorlardı parmaklarının arasından
Gülüşün …. ağlayışın … öpüşün … inancın … kumdandı
Ardından ağladığın aşkların toprak kokardı

Kimliğini yağmalayan cüceler lehine
sloganlar atmayı seviyordun
onlar demirden yalanlarla
yaralarını kangrene çevirirken
Ben ne külüngünü omuzlamış Ferhat’tım geldiğinde
ne de çölün kumdan ateşine
vücudunu sürükleyen Mecnun
Kelt savaşçıları gibi çıplaktım
Sevdim … dokundum … sövdüm … dövüştüm … senin için
Gölgesiz ve kibirsizdim
Yemin koymuşken bu hikayenin her satırına
seviştiğin mumdan heykellerle beni karıştırma
Tozlu raflardan indirdiğin yalancı şahidin onlar
Yüzleri bile yoktu sen çizmeseydin
Zor zamanlarda ellerini bırakan
zayıf ve korkak birer boşluktular

Şehrime aldım ben seni Lelia
Yeniden dirilmen için
tereddüt etmeden geçmişini yaktım
ve usulca
dudağımdaki sus payına bıraktım
Hatırla Lelia
Koynuma her sokulduğunda
üzengisinden kurtulmuş kısraktın

Yüreğime aldım ben seni Lelia
“Tanrıların edepten arındığı
ve aşkın müşriklere bırakıldığı bir çağdan
Şairlerin kifayetsiz kaldığı
Züleyha’nın bile ayak basamadığı ” şehrime….
Hatırla Lelia
Tebessümü unutmuş dudakların
hicret ettiğin göğsümde
yazamadığım şiirlerin son beyitini
nasıl da giyinirdi

Bir ölünün şehrine yürüdün öyle mi ! Lelia
Ruhumu incitince daha mı kolay unutacaktın
Sahi “vuracaklarsa beni senin şehrinde vursunlar” deyip
“dudağımdaki en derin çizgiye gömülmeyi” dileyen
sen değil miydin
Adam satmayı Yahuda’dan mı öğrendin !!
Ruhumu incitmenden
ve karşıma çıkardığın kağıttan askerlerden
korkacağımı mı zannettin
Gerek yok zavallı dokunuşlarına Lelia
Ne önsözün ne sonsözün değilim
Simurg gibi kendimi yakıp
küllerimden yeniden doğabilirim

Bir ölünün şehrine yürüdün öyle mi ! Lelia
Üzerindeki kefeni göremediğin için
kandırıyor seni hislerin
Ölü sendin Lelia
Ben ab-ı hayattım sana …



Özgür SARAÇ / Râzı
13072016Denizli

Not: Tırnak içindeki kısımlar RÜG’den alıntıdır...