köy dokulu bir dileği kopardım ağacından


bahara çocuk yet(iş)miyen bu asırda
sararmış anne sütüne yeşilini banıyor yapraklar
ömürden gün aşırmakta sonbahara açılan kapıdan...



suyu ilk kez gören ördeğin şaşkın bakışlarıyla
içi boşaltılmış hayalleri kolaçan ediyor gözlerim
tenhada unutulmuş umutlara sarkıyor ecel



tedirgin bir duruş sergiliyorum dünyaya karşı
ne zaman bir cinayete ev sahipliği yapmamıştı
ne zaman ve nerede terk edilmişti sevmek
nefrete sımsıkı sarılmışken ölesiye-öldüresiye
ne ara kavuşacaktı yer gök birbirine



teni “tekbir” sesleriyle üryan bırakılan
dağlanmış kadın cesetlerinin üzerine
besmeleyle örtünüyor kuşların ötüşmesi
utanmış gibi yapıyor içerden sızan haya
ama bu numaralar sökmüyor “tanrısı vicdan olana”



tanrı dedim de şimdi
verdiği emre sıkılan mermi çekirdeğinin
boşalan kovanında arıyor kendini kaybeden akıl
bunca kişi kendini insandan ve ihsandan sayıyorsa
elbette bir açıklaması olmalıydı bu kaosun



mesela şu üzerimizi örten koca çatıyı
hangi bayrak direği tutabilirdi yerinde
ki
iz’an edilemeyen bu ihtişamın altında
bölgesel bir çatışmaya dönüştü içimiz



-dil ve iman imha edilirken kuyularda…-




Cömert Yılmaz