yerlerde ezik kuru yapraklar
göğün yüzünü karartıp durması
odamıza vuran sancısı
keyfince dolaşan bulutlar
evlerin soğuk bulanık çehresi
elimi artık kimseye uzatamamam
korkum kaygılarım susmam
içimizden birine benzer
bütün içindeki kayışları koparıp atmak isteyen


kararlı bir gül dikenisin belki
belki yediveren gül çiçeği
hayli sarılmışsın ellerine
herkese açıyorsun unutulmuş bir yolu
çok çalışıyor karıncalar orda
bir tohumun ucundan tutuyorsun
yürümeyi biliyorsun birlikte
görerek önündeki geçiti dar boğazları
kendini aşıyorsun içindeki birinden
köprü kurarak bir yakadan diğerine


silâhla oyun oynayan çocuklar
vurmak istiyor içindeki çocuk birini
şekerlerim kalmıyor döke döke izine
bu nasıl bir çağ ise
dönmüyor çocuklar çocukluğuna
durmadan arıyorum o kaybettiğim
durmadan günümüzü karartan
gökyüzüne rağmen
içimizdeki birini
daha havada uçmaktadır balonları..


07. 01. 2016 / Nazik Gülünay