Gözlerimin içine geçmiş zaman, yaprağa değse açılır göğsümde
…Ya dünyanın gözleri kapalıdır bize ya da bizim gözlerimiz dünyaya…Oysa gecenin gözlerine bir mermi sıkmış Afet. Öl cenazem ol diye !


Seviyesiz cümlelerin önünden geçiyorum bu gece. Şiirlere ,nesirlere değmeyen sözler yazıyorum bu gece. Bu gece sonsuz ağlayışıma nankörlük etti, yırtılan gecenin ağzına düştüm yine bu gece. Öylesi bir hıçkırık tutu ki beni günlerce. Ve o gece, öldü içimde yaşayan şiirde nesirde.

Üstümüzde büyüyen cümleler yazıyorum, içinde veciz dualar, vahim sözler yükseliyor cihana, sarp dağlara takılan, sarp dağları aşamayan yorulan sözler topluyorum ardından. Yığıla yığıla yorula yorula ırmaklardan geçiyorum, ayaklarımda ölü şiirlerin izleri, ölü duygulardan kaçıyorum nesir yazılarınla. Daha dün ölen ruhumdan sıyırdığım giysileri ,şiirlerle yeniden örüyorum. Nesir’leşen ayaklarıma bir kunduracıdan pabuçlar alıyorum.. Ve uzun bir yola girmeden hala aklıma şaşıyorum.

Romanlar, masallar, şiirler ve sayemde içinde hiç yüzmediğim bir deniz kenarındayım. Her dalganın vuruşuyla bir köpük masalına dönen duygularım. Üşümüş ve boğulmaktan kurtulmuş bir iki kelime ayaklarımın dibinde. Ellerimle yaşatmaya çalıştığımda , yeni yazmaya başladığım nesir yazımda , ilk müdahale ve ilk hayat öpücüğüydü bu sayede. Yaşa bende ey nesir cümle ! Ardı arkası kesilmeyen imdat seslerine koşuyorum. Ve bağırıyorum imdat seslerinin geldiği yere. Hepinize yerim var, hepinize bir yaprak, bir cümle ,bir duygu, bir aşk …Hepinize yerim var o kadar çok ki….

Artık ne kadar zaman geçti ve ne kadar büyüdüğümü hatırlayamıyorum. Ama söz içimden çıktı. Arş üstünde nesir şövalyeleşince , şiir uzun bir suskunluğun içine girdi. Bedbaht sözcüğüne gıyaben ad üleştiriyorum kendime. Cümle alem , cümle halden anlayan nesir, şiirin suskunluğuna misafir oluyor. Ve yeniden söz kendini aşık bir sazdan, aşık bir keman melodisine hürriyetine kavuşuyor.

Ve ben hala nesirleşen cümleler yazıyorum, şiirleşen sözler arıyorum. Uyumadan uyutmadan !
CaNMaYBuLL

********************************
********************************
İlham aşılayan mektubuna teşekkürler kardeşim.

Gözlerimin içinden gelip geçti bir zaman
İlham yaprağa değse gönlümde gül açardı
İsyan ile dolardı içimdeki bu umman
Sancı çeken her telden kalın sesler kaçardı.
Gecenin gözlerinde mermiler patlatırdım
Cümlenin harflerini hırsından çatlatırdım.

Nankörlük mü etmiştim sonsuz gözyaşlarına
Şiirlere değmeyen sözler mi yazıyordum
Başımı vuruyordum sahilin taşlarına
Kalemimle kendimce toprağı kazıyordum
Umuyordum belki de aniden yağmur yağar
Filizlenir şiirler asi dizeler doğar.

Veciz dua tutardım açtıkça avucumda
Mısralarla işleyip bir bere örüyordum
Yazılan mektupları saklayıp başucumda
Gizlenen dizeleri o zaman görüyordum.
Ne güzelmiş meğerse unuttuğum o günler
Yazdıkça kaçıyormuş düşümdeki hüzünler.

Kazanırım mutlaka hekimlerle davamı
Yeşeren reçeteyi denize atacağım
Onlara ne gerek var kalem versin devamı
Üç kuruşluk ömrümü imgeyle satacağım
Ne gerek var yazıya kırıldım-a küstüm-e
Faniyiz ya nasılsa şiir örtün üstüme.