/Tezgah kurulmuş bir hayatın yalnızlığını yaşıyorum.
Ve Tezgah kurulmuş bir kumpasın iradesini taşıyorum./


Bir hiç ve piç olduğumu düşünürken,
Dokunduğum hiçbir eşyanın
Ve dokunabileceğim hiçbir kadının
bana ait olmadığını hissettikçe
Hayatın anlamsızlığı enseme vurulmuş bir kurşun gibi
Öyle ağır ki, tıpkı Araratın veyahut cilonun
Fay hatlarından kopup aşınmış kayaları
Ruhumu ölçeği belli olmayan ivediliklerle
Durmadan sallayıp,
Korkunun ve ecelin en mahrem dünyasına
Götürüp getiriyor sanki.

Ve Sanki benim yerime birileri konuşuyor,birileri dokunuyor,
Birileri iz sürüyor,gözcülük yapıyor,
Sanki bu hayat benim değil,
Ve sanki bütün bu korkular bana ait değil.


Peki o zaman ben kimim?
Benim gözlerim nerede?
Benim dokunduğum
Sokaklar ve şehirler nerede?


Peki o zaman ben kimim?
Benim iradem,
Ve benim mangal gibi yüreğimle
Bastığım taşlar nerede?


Peki ben o zaman kimim
Benim kahkahalarımla
Erittiğim günlerim nerede?
Bir kadınla sevişirken
İçimde beslediğim o olağanüstü
Özgürlüğüm nerede?


Ve bir çocuğun saçlarını sıvazlarken
Gözlerimin içine ışıldayan
Ve o an belki de hayatı unuttuğum
O tebessümler nerede?


Hangi kirlenmiş kumpasın içinde kaldı?
Hangi kirlenmiş tezgahın yoldaşı oldu?


Bilmediğim bir tanrısal gücün
Kanlı parmakları takılıyor sadece aklıma.
Film belki de bundan ibarettir diyorum.
Yani tanrının esir aldığı bir hayatın
gölgelenmiş sanığıyım sanki.


Her gün ve her gece kurulan sanal mahkemelerde
Yüreğim ve ruhum esen boranlarla
Öyle titriyor ki,
Sabah uyanır uyanmaz bir bardak su içiyorum..


Ve Akşam nasıl oluyor bilmiyorum ama
Hayat birilerinin gözlüğüyle bokböceğine dönüşüyor.
Yani benim olmayan bir hayatın sıkıntılarını,korkularını
Taşıya taşıya tanrıya her an küfreden imansızın biri olup çıktım.
Hala da devam ediyorum küfretmeye.
Bu yüzden Her an bir kumpasla
Ve bir tezgahla vurulabilirim.
Belkide bu gecenin sonunda ölebilirim.


30 ekim