Sesine değip dağılınca nefesi ölümünsebepsiz yanışlardı ucunda dilimin tözün kırmızı varoluşuydu, suskuydu o çok konuştuğum sizin hiç dinlemediğiniz akşamlardı çatık kaşlı uykulara verip sırtınızı başıma uzak omuzlardı yalnızlık bir çocuk bir hıçkırığa ne kadar tutunursa o kadardı yarım yarım tamamlanmaktı yüzünün rengine kendimi hiç tanımadan anlatmak kimin rahminde şu dönenen çığlık boğazımızda yumrulanan sözü ölümün yutkundukça tersinden düzüne uzundu yol gökyüzünüz mavime dardı yeşil, yolunu şaşırmış bir renk dilimiz her sözcüğe hazır, kalbimiz kırk odalı saray ne söz, ne saray ne yeşil düşündüğünüz kadardı |
Şiir de fikrini gizliyordu çünkü
.....f.s.m