Anladım
.
yaramda kimsenin izi yok kimsenin yarasında izim çok olmuş o bahçelerden geçeli açık kalmış kitap sayfalarında narin bir akşamüstü uykusudur gözlerim zamanı katlayıp cebine koyuyor bazısı kendi kendine söylenirken hatırlıyor yaşlanmıyoruz eskiyoruz sadece daha çok görseydim babamı daha çok annem koksaydım beslenme saatlerinde üç beş hatıradan başka kalan ne sokağın küfürlü ağzında geçen çocukluğumdan anladım nedir bir hatıranın köşesinde kalmak bir daha bu kadar anlamak ister miyim kendimi kendi kabuğumdan soyup uyanmak ister miyim bir sonsuz geceye tüm sabahları tek seferde uyuyup . |