şuramda göğsümün üstünde bir gül yakmışlar sanki
kokusu öyle ağır ki tüm ölmelerin
üzerine serilen karanlıktan kurtarmak ve
aydınlığını kendin dikmek özene bözene bir gece alevinde
makasının canını almış kara saçların, haberi yok
benim de yok, olmasın da bilmediğim yerdeki acılardan
unuttukça şişiyor ya karnımız, midemiz
biliyorum artık karanfile benzemiyor çocuklar

taşı sıksak, un ufak şimdi ellerimiz
toprağın dili kemiği kan!
uzan uzan da kopart volkanın ucunda açmaya hevesli
bu boz bulanık gülü

kimseyken ne çokmuşum, herkes den biraz azalarak
ne çok taşmış ne çok dolmuşum
sevgisizliğimiz soğuk demir
kapanıyor gözleriniz yüzüme
bir başka dünyaya kendini kuruyor zaman

ne ustaca bi yalan bu bize söylenen
ey yaşam, suların acı tadı düştü artık ellerimizden
kaldır başını bak göğe kadar geliyor vakit
uzanıp yatsam toprak, koynun mis
annem için uyku yaptım en güzel yerinden