I.
Not alın:
Gökyüzü kadar uzaktı kalbi, kalbime
Sadece sesi boğuklaştığında güzeldi
Ah! mavimsi bir umutsuzlukla gülüyor
Temmuz’da.

Açardım ben kalbimi - bu mavi oda kimin?
Oldukça yalnızlığın -
Hiçbir şeyin doruk güzelliğisin
Oligarşik sevdalara taş çıkartan sevdam!
Fransız kuşlarını anlat bana, çok özlüyorum

Bak. İki çingene kadın
Bak. Güzel parklı insanlar
Bak. Seni düşünüyorum bulvar ortası da

Rabbin verdiği acıları saymazsak,
Çok güzelsin!

II.
Anlatacağım,
Uzun soluklu ufuk çizgisindeydim
Unutturmayın.
Çiçek peçeli kız, defterimden üç nota ilerisi
Ezgiler duyuyorum ve sevemiyorum mızıkaları
Sevdan Rabb’la aramdadır, anlatamam

Güya yürüyelim diye serilmiş o kilim
Ben o kilime varınca
Dünyayı doğuruyorum içime
Ve uyarılıyorum topraktan
Ve begonya oluyorum Temmuz’da

Dalları uzatalım elden ele
Evime giriyorsun güneş gibi
Mutluluk gibi
Kuşlar yaşamayı anlatıyor sessizliğe
Sen istersin diye şapkası yana kaymış kuklalar
Cömertçe oyulmuş kömürler
Yazacaktır mavi defterime seni

III.
En duru yaşamak
En duru otoyol özlemi
Hiç yapayalnız duymamıştım rüzgarı
Gökyüzü bu kadar uzak mıydı?

Akşam yok, akşam yasak
Üzülmek yasak ve yaz sinemasında -mavi saçlarında ağlamak -
Böylece üşüyorum Temmuz’da

Yine, yine ve yine doğruluyorum ölü kumdan
Yanılsama gibi geçiyor adın
İntihar etmiş bir mutluluktu
Kara pederlere saklanmış gülüşmeler
Ölümdü kumun üstünde kalan

Saatlerce izlediğim olur begonya satan dükkanı
Kısaca anlatmak gerekirse,
Seni tekrar severim ve yaz biter
Sonra alanlara kalabalık olur yalnızlığımız
Bir anlama dönüşür sesin
Duymuyordum ki ben
Olsa olsa kendimi izliyorumdu, Temmuz’da.