Sana gökyüzü diktim kullanmadığım mavilikten. kendimi okuyorum , yazdığın yerden bana iyi bir şeyler söyle, seveyim yalnızlığımı korkmuyorum, cesaretim var sana bile dudakları öpsen de utanmıyor gecenin sevgilim, demir kapıların soğuk yüzüne benziyor bazen bazen omzumu kesip atsam da geçmiyor yorgunluğu hayatın ölüm diyorum ne kadar yalnız olabilir bunca kalabalığın içinde kendimi oyuyorum, zaman koca kaya parçası ne koysam dolmuyor, bazen şehirler sığdırıyorum kendime varsam ve avuçlarında patlayan nar gibi tane tane ve kırmızı ve bereketle yayılsam, dağılsam, izim kalsa diyorum ne gayretli şey yaşamak, ve unutmak yaşarken gayretle kendimi soyuyorum, çıplağın öyle çok esmer ve ben bunca konuşurken susmalar için durup bakmaya birbirimize yeterince vakit var mı gerçekten . |